Eden nie był miejscem, za którym szczególnie przepadał i w którym lubił przebywać. Jedynym czynnikiem, który był w stanie ściągnąć go w to miejsce, była czysta konieczność. Jakiego zdania jednak nie wyrobiłby sobie o Wielkich Ogrodach, kojarzył je ze spokojem i sielanką, których brakowało w codzienności Desperacji. Zalesione tereny były wręcz idealnym miejscem do urządzania sobie spacerów przy wtórze szumu liści poruszanych wiatrem i śpiewu tutejszego ptactwa. Na tak rozległych terenach istniało raczej marne prawdopodobieństwo spotkania kogoś, kogo gęby nie chciało się oglądać – choć zapewne większość skrzydlatych przepadała za swoim towarzystwem. Leslie miał sporo szczęścia, że i tym razem jego jedynym towarzyszem okazał się biały wilk, który dotrzymywał mu kroku niczym najwierniejszy kompan. Nie dało się nie zauważyć, że raczej marnie komponowali się pośród przepychu, jaki oferował las. Byli brudni. Nie stąd. Nie pasowali tutaj.
  Zupełnie jak gromadzące się w powietrzu napięcie.
  Czworonóg zatrzymał się gwałtownie, strzygąc szpiczastymi uszami. Ciemny nos poruszył się, wietrząc nadciągające zagrożenie. Jasnowłosy wyraźnie wyczuł zmianę nastawienia zwierzęcia – niepokój przypominał uczucie niewidzialnej pętli, która zaciskała się na jego gardle. Po tak długim czasie Vessare wiedział, że była to jedynie kwestia jego wyobraźni.
  ― Co jest? ― spytał, przenosząc spojrzenie na zwierzę. Mimo swoich nadzwyczajnych umiejętności, zdawał sobie sprawę, że zduszony skowyt był raczej kiepskim rozwinięciem tematu. Mógł jedynie ostrzec Zero przed niewiadomym zagrożeniem, jednak odpowiedź już wkrótce miała nadejść sama. Zapisała się w gwałtownym trzepocie skrzydeł ptaków, które zamiast śpiewać, zrywały się w popłochu z pobliskich drzew lub przelatywały nad koronami, oddalając się od bazlitosnego żywiołu. Zwierzęta lądowe zaczęły przecinać szlak, nie zważając na inne zagrożenia – teraz wszystkie miały wspólnego wroga.
  Wilk kłapnął gwałtownie zębami, zmuszając nadbiegającego jelenia – lub coś łudząco do niego podobnego – do odskoczenia w bok, zanim w panice wbiegłby w ich dwójkę. Blondyn natomiast już zdążył zwrócić się w kierunku, z którego uciekała spłoszona zwierzyna. Biorąc pod uwagę siłę poruszenia, znajdowali się niedaleko miejsca zdarzenia. Część płomieni i ciemnego dymu zaczynała być widoczna między pniami drzew.
  Eden płonął, a w pobliżu nie było nikogo innego.
  ― Zostań ― krótkie polecenie wyrwało się z jego ust, zanim ruszył biegiem przed siebie. Nie obchodziło go dobro innych aniołów, ale te tereny nie należały wyłącznie do nich. Jedynie ta świadomość zmusiła go do jakiegokolwiek działania. Tak właśnie znalazł się w centrum tego całego chaosu, gdzie dudniący szum wodospadu zlewał się z trzaskiem płonącego drewna. Jego uszy wypełniły się tymi ogłuszającymi dźwiękami do tego stopnia, że nie zwrócił uwagi na to, że jego kompan nie posłuchał polecenia i dobrowolnie rzucił się za nim w ogień. Tu chłodna woda nie dawała żadnego ukojenia – dookoła było na tyle gorąco, że wystarczyła chwila, by jego skóra nabrała żywszej barwy, a na czoło wstąpiły błyszczące kropelki potu.
  Miał nadzieję, że wystarczy mu siły.
  Płomienne języki wydawały się bezlitosne, jednak nie obawiał się, że zrobią mu krzywdę. Jeszcze nie teraz, ale na tę okazję wypadało opracować plan B. W końcu plan A został wymyślony na poczekaniu, gdy jeszcze nie miał pojęcia, na co się porywał. Machnął dłonią w stronę płomieni, a rozczapierzone dotąd palce nagle zacisnęły się w pięść – w ślad za tym ruchem płomienie, które znajdowały się najbliżej niego, najpierw zmieniły swoją barwę, a później opadły w dół, jakby postanowiły zapaść się pod osmoloną ziemię. Tego, co zostało zniszczone, nie mógł uratować – musiał skupić się na tym, co jeszcze pozostało.

Miejsce to nie przypominało już tego sprzed paru miesięcy. Pożar doszczętnie pożarł okoliczną roślinność skutecznie wypłaszczając wszelaką zwierzynę i choć anioły z mocą ziemi przez ostatni czas robiły co tylko mogły, na powrót zazieleniając okolicę, to wciąż brakowało tej magicznej i pięknej aury.
Dowódca Zastępu westchnął cicho, gdy dotknął chłodnymi opuszkami jednego z licznych liści, które pokrywały najbliższe drzewo. Miał wrażenie, że nawet ów nic nie znacząca struktura uległa diametralnej zmianie, nie wspominając o wciąż unoszącej się w powietrzu woni spalenizny. Parę pojedynczych ptaków przeleciało nad jego głową, choć nawet one nie odważyły się na dłużej pozostać w jednym miejscu.
Hersha jeszcze przez krótką chwilę wpatrywał się w błękitne niebo, tego dnia pozbawione jakiejkolwiek chmury, w miejsce, w którym jeszcze parę chwil temu malowały się ciemniejsze kształty podniebnych królów. Mimo wszystko głęboko wierzył, że już niebawem zwierzyna powróci, a wodospad na nowo stanie się domem wielu ryb.
Przykucnął przy wodzie i podwinąwszy rękaw, zanurzył dłoń, czując przyjemny chłód, który momentalnie otulił jego skórę. Wszystko wydawało się być w porządku. Aniołowie zrobili wszystko, co w ich mocy. Teraz reszta pozostała naturze. To od niej będzie zależał dalszy los tego miejsca, nie od nich.
Podniósł się z kucek z zamiarem powrócenia na górę Babel, a następnie sporządzenie krótkiego raportu na temat ów okolicy, lecz wtem dostrzegł nieopodal sylwetkę anielicy. Zaskakujące iż wcześniej nie był w stanie wyczuć jej obecności. Widząc, że stoi do połowy pasa w wodzie momentalnie odwrócił się plecami do niej, sam niemalże nie wpadając do wody, nie wiedząc czy dziewczyna zażywa kąpieli czy jedynie moczy nogi. Nie zdołał dokładnie przyjrzeć się jej sylwetce a co dopiero twarzy. Wolał nie ryzykować. I tak poczuł się idiotycznie, choć właściwie nie zrobił nic złego. Prawda...?
- N-najmocniej cię przepraszam... nie widziałem cię.. znaczy się, nie wiedziałem, że tutaj jesteś! Nie podglądałem cię czy też śledziłem! Nic z tych rzeczy! - zaczął pospiesznie się tłumaczyć czując coraz bardziej narastające zażenowanie.