Łapa w zasadzie przedstawia sobą... wszystko co wymordowana opisała w głowie. Człowiek pachnący potem i kurzem. Obdarty i porysowany prawie na równi ze swoim odzieniem. Spokojnie mógłby uchodzić za mieszkańca tej opuszczonej wioski. Nie wygląda bowiem na nędzarza, bardziej na... ocalałego. Jak z tych wszystkich starożytnych filmów o katastrofach lotniczych, o których istnieniu Shinji nie ma pojęcia. Nigdy w życiu nie widział nawet skrawka kinematografii, jedynie szumiącą zamieć telewizora w Przyszłości, na którym częściej pojawia się szpalerek pasków niżeli pełnoprawny obraz. Nie do końca wierzył w takie cuda techniki, a jednak na horyzoncie widnieje niepokonane mistrzostwo w tej dziedzinie, wiecznie wypolerowane, tętniące życiem. Jak jakaś paranormalna mydlana bańka, wypełniona mrowiskiem ludzi. Czasem się zastanawia, jak to wygląda od środka. Mieć taki ciasny, zamknięty świat. Czy naprawdę aż tak bardzo różni się od wszechobecnego poczucia izolacji, które płynie z zakorzenionego głęboko w trzewiach uczucia, że świat się skończył, tylko oni tego nie zauważyli? Czy oni, tak samo jak tutaj, z uporem trzymają się życia? A może nadal mają marzenia? Wiarę w przyszłość, która nie jest obdartymi czterema ścianami z zepsutym ekranem porzuconym w kącie?
- Stara jesteś - stwierdza bez ogródek, słuchając uważnie wywodu kobietki - skoro pamiętasz takie czasy.
Strzała wyzwala cięciwę z rozedrganego napięcia, powoli opuszczona przez dłoń Shinjiego. Mężczyzna opiera się wygodniej o ścianę, gotów jednak w każdej chwili ponownie unieść broń. Póki co nie chce, aby dziewczyna wiedziała, jak szybko jest zdolny wystrzelić. Potrzyma ją chwilę w pozorach.