„Po zmierzchu”, Sadie Matthews ✓

To teraz już bez namiętności?

(ಠ_ಠ ) Ty się jeszcze dziwisz?

Ta nędzna książka wybiła we mnie każdy okruszek namiętności.

/Ale poprawiłem. Tak./

Następnym razem weź sobie sięgnij po coś normalniejszego...
A co do tego, jak mi idzie – coś tak już sobie zacząłem. W drodze do Warszawy i z powrotem czytałem najwięcej, bo tak najłatwiej. Machnąłem ponad 100 stron na około 670, więc może jeszcze jest dla mnie jakaś nadzieja. Ale to dopiero pierwsza książka z dwóch.

„13 powodów”, Jay Asher (286/286)
Gdyby fabuła serialu skończyła się na pierwszym sezonie, z czystym sumieniem bym powiedział, że serial lepszy. Powiem tak z nieczystym. Serial był lepszy; rozbudował bardziej innych bohaterów poza Hannah i Clayem, lepiej rozłożył fabułę w czasie (dunno, akcja książki trwa jakieś dwa dni w teraźniejszości). Tłumaczenie sprawiało, że często nie wiedziałem, o co chodzi, o korektę ta biedna książka się chyba nie otarła.

Grow, ja na tej zasadzie złapałem właśnie te „13 powodów”. Długo czytałem głównie literaturę piękną, myślałem, że takie cofnięcie się w czasie do licbazy dobrze mi zrobi... I chyba zrobiło, wbrew mojej opinii, bo poszło mi dość szybko. W ogóle, czytam w twoim poście to despair i widzę TEGO kota...... I co było nie tak z tą twoją książką? Jakaś zagramaniczna Katarzyna Michalak?

O, ja „13 powodów” też zacząłem, ale jestem bardzo bardzo na początku. *kaszl* Sięgnę sobie, jak będę miał dość Kinga i jego pięciokilometrowych zdań o tym, że 20 lat wstecz absolutnie nieważny, trzecioplanowy bohater potknął się o wystającą płytkę chodnika.

I tak, mniej więcej coś w te gusta. Chciałem spróbować czegoś nowego, a wyszło, że się tylko wkurwiłem. Nie znoszę, gdy bohaterka pozwala się lać batem przez pół rozdziału, a potem wzdycha, bo ehhhhhhh w sumie to kocha tego drania........................ (poznanego tydzień temu)
Bohaterowie to podstawa. Fabuły się nie ukula, jeżeli postacie ssą pałę, a tu jej nawet nie ssali dobrze. Niby nie powinienem się spodziewać zbyt wiele po erotyku. Z drugiej strony cały czas mam nadzieję, że to nie jest tak niszowy gatunek, bo poza wczorajszą katorgą zacząłem jeszcze ze trzy inne tytuły.

I dobrze widzisz. To miał być T E N kot.

  ✓ Ilustratorki, ilustratorzy. Barbara Gawryluk
  ✓ Moja walka o każdy metr. Thomas Morgenstern
  ✓ Królikarnia. Maciej Guzek
Polska fantastyka do kwadratu, bo dziejąca się w Polsce! Bardzo przyjemny zbiór łączących się ze sobą lekko opowiadań o tym, jak naszemu krajowi udało się stworzyć niemalże monopol na magię. Zabawne połączenie przerysowanych "polskich" realiów z elfami-transwestytami, rusałkami tańczącymi na róże, Alicją z krainy czarów, Morrigan i Twardowskim w tle. Chyba mogłabym się przyczepić jedynie do tego, że autor na każdym kroku starał się podkreślić jak bardzo beznadziejni są szarzy mieszkańcy naszego zakątka, poza tym bardzo przyjemna lektura.

Przeczytałam też po raz drugi cztery pierwsze tomy Wojowników  Erin Hunter. Jak tylko odwiedzam dom to ręka sama po nie leci ;w; A jadą do mnie dwie nowe części... Jak kiedyś zbankrutuje to będziecie wiedzieć z powodu jakiej serii.

Aaaa, rozczarowałem się „Panopticum”.

To zbiór opowiadań od Straszne-historie.pl – zamkniętej po dobrych siedmiu latach działania. Doskonale wiem, jak ciężko napisać coś, co wywołuje dreszcz w czytelniku, znam jednak wcześniej wymienioną stronę i kojarzę parę naprawdę dobrych perełek. Tymczasem w tych kilku historyjkach nie było w zasadzie niczego ciekawego, a jedynym godnym polecenia tytułem jest ostatni (choć też niestraszny, grr). Liczyłem na opowiadania grozy z najwyższej półki, a dostałem jakieś nie wiadomo co i nie wiadomo po co. ;w; Plusem jest fakt, że ebook został udostępniony za darmo i może go przeczytać każdy kto ma chęć.

edit:

Udało mi się dokończyć „Wojowników: Ucieczkę w dzicz” i jak na początku nie byłem przekonany do fabuły kręcącej się wokół KOTÓW – tak ostatecznie muszę przyznać, że autorka naprawdę świetnie poprowadziła wątki. Nawet jeżeli początkowo mieszały mi się te wszystkie Łapy, Gwiazdy i Skóry to ostatecznie koty nabrały cech charakterystycznych i wreszcie wiedziałem o kim mowa. Imiona nadal mi się nie podobają, ale co zrobić.
Bardzo duży plus za realne podejście do tematu, wplatanie zachowań typowych dla zwierząt (lizanie się, ocieranie itp.) i za Żółtego Kła i Kruczą Łapę. ;w; I Szarą Pręgę. Tę trójkę absolutnie uwielbiałem.

LUTY 2020

• „Namiętność po zmierzchu”, Sadie Matthews ✓
• „Wojownicy. Ucieczka w dzicz”, Erin Hunter ✓
• „Panopticum”, autorów stu ✓

ZACZĘTE

• „Dziewczyny, które zabiły Chloe”, Alex Marwood, status: 291|445

Grow, pierwsze dwa tomy miały jeszcze problem z tłumaczeniem, bodajże od trzeciej kilka imion zostało już poprawionych. Przy ponownym czytaniu zdałam sobie sprawę, jakie to mogło być mylące. Chociażby używanie 'Łapa' jako drugiego człona dorosłego kota, kiedy Łapą są określani wyłącznie uczniowie. Później zamieniono to na Stopę. Tak samo nazywanie karmicielek królowymi, czy zastępcy - drugim przywódcą, tyle że innej płci. Takich wpadek było kilka, ale z czasem człowiek się przyzwyczaja do (poprawionego już) nazewnictwa.


  ✓ Wojownicy - Tygrysia Gwiazda i Sasza. Powrót do Klanów, Erin Hunter
  ✓ Wojownicy. Siła Trójki - Widzenie, Erin Hunter
I znowu to zrobiłam. Wczoraj odebrałam przesyłkę, a dzisiaj skończyłam czytać obie książki ;_; I znowu czekanie, aż wydawnictwo rzuci coś nowego. Ale Widzenie było takie super, od dawna wypatrywałam trzeciej serii ze względu na postać, którą strasznie lubię. Po przeczytaniu, tym razem już w polskim tłumaczeniu, tylko się upewniłam w swojej miłości do tego futrzastego zrzędy Sójki.

Teraz dla odmiany przydałoby mi się jakieś poważne książki, bo czuje się jak gówniarz obalając tylko fantastykę i młodzieżowe serie, eh.

A były inne wydania, w poprawionej wersji? Bo u mnie pojawiła się jakaś Stopa (zamiast Łapy) i był to bodajże wojownik z klanu Cienia. Koty raczej wydawały się dobrze poszeregowane; po prostu MNIE początkowo się myliły przez takie imiona. Na przykład Rdzawy bardzo przypadł mi do gustu. Ale już te wszystkie Serca, Liście, Łapy... niezbyt.

Jak reszcie idzie challenge? .w.

Przeczytałem ponad połowę pierwszej książki. Ale ma 670 stron, więc dlatego trochę wolno to idzie.

Zacząłem czytać „Joyland” Stephena Kinga. Czytałem już kilka razy (ba, czytam choć raz w roku), w sumie z jego książek, które przeczytałem, podoba mi się najbardziej. Albo to nostalgia.