Marcelina, Havoc | Poziom Trudny
Cel: Marcelina: Shrike oraz postać ludzka; Havoc: Fałszywa Przepustka
"Trupki, nasze trupki, zbierzmy się..."

Wymordowana i Wojskowy zaczęli ze sobą współpracować jeszcze zanim ten drugi na głos zaproponował to, ażeby oboje razem w koszmarze tym działali; żeby połączyli siły i zmagania w próbie przezwyciężenia rzuconej im pod nogi, kościanej kłody - w końcu tego oczekiwało od nich źródło słów tajemniczych i znikąd jakby dobiegających, to czemu nie zabawić się wpierw pokojowo i nie zagrać tak, jak im smętną melodię grano? Na początek wymienili się dostępnymi im, wyciągniętymi z bacznych obserwacji informacjami, co z jednej strony nie było aż tak straszliwie potrzebne - w końcu szklana ściana ich dzieląca pozwalała na przyglądnięcie się tej drugiej połówce całości - lecz z drugiej zawsze coś można było przypadkiem pominąć, nie zauważyć przez swoją aktualną pozycję, przeoczyć przez niemożność podejścia do tego i zerknięcia na to z bliższej perspektywy. Doskonałym przykładem był tutaj umieszczony na dnie wydrążenia w kolumnie, zalany zielonkawym kwasem uchwyt, którego Havoc nijak nie mógłby się dopatrzyć - nawet, jeśli zdecydowałby się stanąć na palcach i przycisnąć pyszczek swój śliczny do przeźroczystej tafli panelu odgradzającego go od Marceliny. Komunikacja, ważna rzecz i cenna.

Persona do nich przemawiająca - niewidzialna, znajdująca się gdzie indziej, obecna tu tylko duchem. Kto to wie? - zirytowała oraz rozgniewała Właścicielkę Kasyna swoim wciskaniem się między jej myśli, kiedy to na emocje Havoca bardziej wpłynęło z kolei otoczenie i zapach królujący po jego stronie, niźli natrętny, wbijający się pod czaszkę głosik. Nie skorzystał on też z szansy zadania nieznajomej jednostce pytania, miast tego snując plany - niektóre na głos - i testując ciecz wypełniającą znajdujący się przed nim basen.
- O Was, o Wasze szczęście i przyszłość, i wspólną wieczność, oczywiście! - odpowiedział On bez chwili zawahania, rozbrzmiewając radośnie w głowach obojga i podkreślając wypowiedź swoją krótkim śmiechem. Gdzieś tam w oddali rozległ się kolejny krzyk, przytłumiony i płciowo nieokreślony, podczas gdy wrzucony do zielonkawej wody skrawek materiału z sykiem przeciągłym i cichym począł być przez nią zżeranym. Nie był to proces nadmiernie szybki, ale też nie kompletnie wolny - tkanina potrzebowała dobrych dwudziestu paru sekund, ażeby kompletnie się rozpuścić i zniknąć. - O cóż innego mogłoby chodzić? - Retoryczne pytanie? Czy też może nie? Hm.

Marcelina nie skorzystała z sugestii Havoca, planując użyć swoich mocy i poruszyć uchwytem potęgą telekinezy - pójście najpierw tą ścieżką wydawało się bardziej logiczne, zważywszy na to, że kolumna była dość solidnie zgrana z kamienną posadzką. Zdecydowawszy się, więc, na takie działanie, Wymordowana ulokowała się w bezpiecznej odległości od kolumny i pociągnęła za uchwyt siłą woli. Pierwsze, co mogła zauważyć, to fakt, że aktywowanie mocy przyszło jej trudniej, z dwusekundowym opóźnieniem i większym wysiłkiem - ale się udało, a to już było coś. Nie? Stalowa rączka zanurzona w kwasie została przez nią pochwycona i pociągnięta ku powierzchni, stawiając ogromny opór i przesuwając się w górę bardzo, ale to bardzo mozolnie. Do uchwytu tego przeczepiony był łańcuch, szeleszczący bezgłośnie pod wodą i milimetr po milimetrze wyłaniający się z dna tego przedziwnego naczynia. Wojskowy po swojej stronie mógł zauważyć, że tafla cuchnącej cieczy zadrgała, zadygotała, a po momencie z czeluści basenu zaczęło się coś podnosić. Wąska na pół metra, ale za to łącząca dwa brzegi platforma szła powolutku ku powierzchni, mając za przeznaczenie działać najprawdopodobniej jako most. Jednakże w połowie drogi i uchwytu, i platformy, w skronie Marceliny wpił się nagle, niespodziewanie przeszywający, ostry niby rozgrzany sztylet ból powodujący jaskrawe plamy przed oczyma i uczucie mrowienia w wargach.
- Cyk, cyk, jesteś pewna, że chcesz to w taki sposób dokończyć? - A zostało już przecież jakieś 15-20 centymetrów, żeby mostek łaskawie się w pełni wynurzył i pozwolił Havocowi bezpiecznie przejść na drugą stronę.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: Zimno, brak wiatru.

Marcelina, Havoc | Poziom Trudny
Cel: Marcelina: Shrike oraz postać ludzka; Havoc: Fałszywa Przepustka
"Trupki, nasze trupki, zbierzmy się..."

Zrezygnowała Marcelina z siłowania się ze stalowym, zanurzonym w zielonkawym kwasie uchwytem, który mimo bycia pokrytym plamiastą rdzą nie wydawał się przy tym na tyle kruchym, aby być przez toksyczną ciecz prędko zeżartym. A przynajmniej widoczne stało się to teraz, po tym całym czasie, jaki kobieta spędziła w tymże połowicznym pomieszczeniu i przypatrywaniu się temu ciężkiemu do uniesienia z pomocą mocy uchwytowi - jego poziom korozji nie zwiększył się jakoś drastycznie czy makabrycznie, a jedynie odrobinę, troszeczkę. Wymordowana nie zamierzała jednak najwidoczniej dalej się z nim męczyć, miast tego puszczając go i po chwili głębokiego zastanowienia podchodząc do oddzielającej ją od mężczyzny, szklanej ściany. Warto dodać, że w chwili, w której to anulowała telekinezę, łańcuch dotąd wyszarpany z odmętów słupa został szybko, gwałtownie wciągnięty z powrotem do środka, zaś wynurzający się niespiesznie most zapadł się na dno niebezpiecznego, niepolecanego do pływania basenu. Powierzchnia cuchnącego kwasu zachwiała się, zafalowała z protestem, ulewając się nawet na oba brzegi i nieco na nich rozchlapując - groźne krople minęły stopy Havoca o dosłownie milimetry, przypominając dobitnie o wiszących nad nimi konsekwencjami każdego poczynionego przez nich czynu. Chichot rozbrzmiał w obu ich umysłach, głęboki i niski, i odbijający się złośliwym echem pośród ich własnych myśli.

Po krótkiej wymianie zdań oraz imion, Marcelina zabrała się do roboty, czyli kreowania cienistego, pięknie mrocznego mostu mającego obdarzyć Wojskowego dojściem na drugą stronę, do zbawiennych drzwi i czającej się przy nich wajchy. Nic nie wtrącało się w jej zabawę z cieniami, żaden nowy, świeży ból nie wkuł się w ciało i nic zdawało się nie stać na przeszkodzie do dokończenia jej prostego, lecz zbawiennego dzieła. Havoc dość nieufnie podszedł do całej tej zaistniałej sytuacji, jednakże zdecydował się wykorzystać twór kobiety i powoli, ostrożnie przemieścić się nim na przeciwległy brzeg toksycznego basenu.
- Widzę, że pierwsze ostrzeżenie nie przyniosło skutku. Cyk, cyk, Młoda Damo! - rozbrzmiał wtem znajomy im już, zabarwiony śmiechem głos, podczas gdy Marcelina poczuć mogła wtem swędzenie w paru miejscach na ciele: w tych, gdzie znajduje się jej "ukryta" sierść. Ułamek sekundy to trwało, kończąc się niemalże natychmiast i zostawiając po sobie widoczną aktualnie, przebijającą się przez iluzję sierść. Nie ważne, ile razy niewiasta próbowała i jak bardzo się wysilała, to nie byłą w stanie ukryć tego elementu siebie z powrotem pod osłoną prywatnego mirażu. - Niemniej niezmiernie Ci za to dziękuję, hah.

Havoc tymczasem bezpiecznie i bezproblemowo przedarł się na drugą stronę, stawiając pierwsze kroki na identycznym podłożu, jakie znajdowało się na jego poprzednim położeniu. Po krótkim rozejrzeniu się dostrzec mógł, że nie ma tu nic więcej, niż drzwi do kolejnego pomieszczenia oraz wbita w ścianę na lewo od nich stara, drewniana wajcha. Jeśli zbliży się do niej na odległość wyciągniętego ramienia, to z cegły nad nią wysunie się niemalże błyskawicznie szary, na wpół zgniły wąż - kości było mu widać, trochę kręgosłupa i żeber, i jedną trzecią czaszki jakoś. Rozwarł on wściekle paszczę, pokazując dwa zakrzywione, długie jak palec wskazujący kły i wlepiając w mężczyznę groźne spojrzenie pustych, płonących fioletowymi ognikami oczodołów. Nie rzucił się on do przodu, większość ciała mając zanurzone dalej w cegle i wystając z niej tylko na jakieś trzydzieści centymetrów. Kiwał się jedynie na prawo i lewo leniwymi ruchami, sycząc bezgłośnie i obserwując pojedyncze, konkretne ruchy czynione przez Wojskowego.
- Ostrożnie, ostrożnie, Paniczu!

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: Zimno, brak wiatru.
  
• Marcelina: Telekineza 1/3 użycia | Nyktokineza 1/2 posty

Marcelina, Havoc | Poziom Trudny
Cel: Marcelina: Shrike oraz postać ludzka; Havoc: Fałszywa Przepustka
"Trupki, nasze trupki, zbierzmy się..."

Przejście na drugą stronę chłodnego, ozdobionego wypełnionym toksyczną cieczą basenem pomieszczenia było dopiero pierwszym, maluteńkim kroczkiem ku wydostaniu się z tejże chorej, przedziwnej pułapki. Próby? Testu? Czymkolwiek sytuacja obecna ich nie była, to faktem pozostawało to, iż przedarcie się na przeciwległy brzeg nie wystarczyło do przebicia się przez to postawione przed nimi, surowe w swym wykonaniu zadanie. Dźwignia, bowiem, okazała się być strzeżona przez wyrastającego z cegły na nią węża, który wyglądał tak, jak gdyby dawno już powinien leżeć pod ziemią i w spokoju, niespiesznie się rozkładać. Havoc cofnął się na jego widok prawie że pod samiutką szklaną ścianę - ciągnęła się ona przez calutką długość pokoju, oddzielając skutecznie stronę mężczyzny od tej goszczącej Marcelinę oraz blokujące jej drogę ciernie - nie zamierając wystawiać się pochopnie na potencjalny, możliwie śmiercionośny atak wykonany przez gada. Jak na razie, jednakże, stwór wystający ze ściany nie ruszał się, szczerząc tylko te swoje długie, ostre kły i obserwując swoimi groteskowymi ślepiami naszego drogiego Wojskowego - a dokładniej ruchy przez niego czynione, te większe i konkretne. Ten, po momencie namysłu, zdecydował się rozbić szybę zaciśniętą pięścią, ażeby pozyskać jakikolwiek narzędzie mogące zapewnić mu odrobinę otuchy i możliwości obronienia się - lub też zaatakowania, eh? Prędko i na szczęście bezboleśnie przyszło mu się przekonać o tym, jak twarde i nieustępliwe szkło stoi pomiędzy nim a Wymordowaną - jego cios nie zdziałał tutaj nic, nawet ryski czy drgnięcia przeźroczystej powierzchni.

- Nie tędy droga, Paniczu! - rozbrzmiał głos świetnie im znany wewnątrz ich czaszek, wciskając się pomiędzy myśli bezczelnie i natrętnie. - Siła i przemoc, i broń? Obawiam się, że na nic Ci się tu zdadzą, hah! - podpowiedział z raźną, rozbawioną nutą barwiącą słowa, najwyraźniej wielce ucieszony z aktualnego rozwoju sytuacji. Wąż zasyczał bezgłośnie, wcześniej szarpiąc się gwałtownie na lewo, gdy to Havoc serwował, niczym zawodowy bokser normalnie, szklanej ścianie silne uderzenie z pięści. Po tym - jak mężczyzna wykonał już ten swój nagły, zamaszysty cios - gadzina znieruchomiała niby posąg prawdziwy, w dalszym ciągu wlepiając patrzałki w sylwetkę Wojskowego. Ten tego nie widział, jako że odwrócony był wtedy do węża plecami, lecz Marcelina już tak, stojąc na swojej obecnej pozycji i obserwując bacznie rozgrywające się przed nią przedstawienie. Na każdy szerszy, szybszy i gwałtowniejszy ruch gad odpowiadał chwilowo mocniejszym rozdziawieniem paszczy, bezdźwięcznym sykiem i ruchem z prawej na lewą lub na odwrót - zależnie od tego, po której stronie akurat się znajdował. Inaczej tkwił w tej swojej kamiennej stagnacji, przywodząc na myśl rzeźbę gotycką i pięknie, dokładnie wyrzeźbioną. Warto dodać, że calutki czas "przyczepiony" był do tej samej cegły i długość jego nie zmieniła się nawet o milimetr - nie wyszło na zewnątrz więcej jego ciałka, jak również ani odrobinę też się nie schowało z powrotem do ściany.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: Zimno, brak wiatru.
  
• Marcelina: Telekineza 1/3 użycia | Nyktokineza 1/3* przerwy
  *Przerwa skrócona ze względu na tylko jeden post użycia.
  
• Wybaczcie za jakość, nie jestem u siebie w domu D;