Miziu miziu. Mac mac. Łowca odwrócił się skonsternowany. Nawet absurdalność emanująca z całej sytuacji z Pustelnikiem nie miała tak wielkiej mocy by sprawić by za nim był Hachiko, a w przedniej kieszonce jego bluzy znajdowało się nowiutkie 20$, więc cokolwiek dobierało mu się do tyłka robiło to nielegalnie i co najgorsze - za darmo. Boris zmrużył ślepia wpatrując się w pajęczaka jakby próbując zrozumieć o co mu chodzi. Wziął oczywiście pod uwagę, że właśnie wpieprzył się na czyjś teren, ale że będzie próbowało go z niego wygonić takie pisklątko tego przewidział. Ślepia utkwił w ostrych żuwaczkach. Nie wyglądały zachęcająco, zwłaszcza tak blisko jedynej rzeczy, jaka w Lazarusie mogła być ładna, przynajmniej jeszcze przez chwilę.
- Niuniuniu... A kto jest takim milutkim dupogryzem i na pewno nie upierdoli wujka? - szepnął do zwierzaka niepewnie, starając się nie poruszać zarówno ze względu na zwierzaka jak i ewentualne zwrócenie na siebie uwagi Pustelnika.
Boris pamiętał, że ktoś w ściekach hodował takie pajęcze bydle, więc przyjął, że bestia powinna przejawiać jakiekolwiek przejawy inteligencji, chociaż po odszukaniu w pamięci o którego członka organizacji mogło chodzić jednak zwątpił. Władcą spasłych spidermanów okazała się powiem zwykła androidowa puszka. Powoli, powolutku cofnął karabin w tył, i tak nie mając możliwości odwrócenia go lufą w kierunku nowego celu by kolbą odsunąć opancerzonego molestatora w tył kryjówki, a później ewentualnie go tam zapierdolić bądź zmusić by przemyślał w kącie swoje zachowanie i tym razem ruszył na otwartą przestrzeń obok niego, a nie przez niego. Może pobiegnie i zeżre Pustelnika, którego Lazarus stracił z oczu. Co jak już dopadli tego zmutowanego śledzia? Coś najwyraźniej musiało odwrócić ich uwagę, a łowca zbyt pochłonięty uwagą ze strony swojego nowego towarzysza nawet nie zauważył fortelu z puszką. Najpierw musiał chronić to co najcenniejsze! Później jakieś wymordki.

 Wytężał słuch, starając się zlokalizować Pustelnika Seniora. Słyszał jego ciężki chód gdzieś nieopodal, szuranie i gruchotanie śmieci. Chciał powiedzieć, że od teraz to jego własność, ale właściwie minąłby się z prawdą. Żeby czyjś majątek przeszedł dalej, trzeba zabić właściciela, co nie? I chociaż złomowisko nie było największym marzeniem Carla, lepszy rydz niż nic.
 Hałaśnik w postaci puszki zadziałał i zwrócił uwagę dwójki – ot, przynajmniej takie odniósł wrażenie, kiedy po salwie odgłosów rozdzierających względny spokój nastała chwilowa, nienaturalna wręcz cisza. A później do uszu wymordowanego doszło „powitanie” ze strony nadciągającego psa. Tudzież wilka. Kij wie, co to było, ale nie wyglądało ani trochę przyjaźnie i Carl wiedział, że nie chciałby zostać przezeń ugryziony.
 Obserwował go przez moment, upewniając się także, że Pustelnika nie ma w polu widzenia (skubany miał strzelbę, atak z dystansu to coś, co wolałby więc uniknąć), po czym odstąpił na krok od swojej kryjówki za lodówką. Nie spuszczał wzroku ze zwierzęcia, w międzyczasie sięgając powoli do torby, by wyciągnąć mięso (w takich chwilach żałował wyostrzonych zmysłów, on akurat za takimi zapaszkami nie przepadał). Ignorując specyficzną woń, pochwycił przekąskę i pomachał nią sugestywnie w powietrzu.
 — Widzisz, co mam? — Rzucił ściszonym głosem, uśmiechając się nieznacznie. — Z chęcią Ci odstąpię. Pewnie dziad Cię za dobrze nie karmi. — Kiedy mięso faktycznie przykuło zainteresowanie psa, odrzucił je lekko w bok z nadzieją, że go skusi i da mu kilka sekund przewagi.
 Na tyle, by się dyskretnie zbliżyć i potraktować go prądem.

 Podejrzewał, że pies może się nim bardziej zainteresować niż samym mięsem (w końcu z Uszatego był taki urokliwy młodzieniec), ale nie spodziewał się, że już za moment zostanie przez niego dosłownie powalony. Nie zdążył czmychnąć przed chęcią fizycznego kontaktu, dlatego poczuł pod plecami twardą powierzchnię, a przez twarz przemknęło skrzywienie.
 Cholerny pies.
 Nie dość, że ważył więcej od piórka, to jeszcze wymordowany musiał znosić nieprzyjemne dzwonienie w uszach. Tyle dobrego, że mięśnie po uderzeniu w podłoże nie dokładały swoich protestów w postaci bólu – łatwiej zachował świadomość sytuacji.
 Ledwo powstrzymał się przed wiązanką przekleństw, gdy z pyska zwierzęcia kapnęła ślina. Jeśli poważnie ubrudzi mu ubranie, to się pogniewają. I nie będzie miał w planach wyłącznie zabicia kundla – przed wiecznym spokojem z pewnością zadba o to, by drugi raz nie pomyślał o tak nieeleganckim zachowaniu wobec kogokolwiek.
 Pochwycił psa pod boki i wysłał impuls, nie szczędząc na jego intensywności. Usta od razu wykrzywił uśmiech satysfakcji w odpowiedzi na skomlenie i już miał go zepchnąć z siebie, kiedy poczuł, że wyrzucona energia do niego wraca z jakiegoś innego źródła. Czyżby dotknął przypadkiem jakiejś elektroniki w tym stosie śmieci?
 Wiedział, że coś było nie tak, bo chociaż nie pojął tego, co się właśnie wydarzyło, leżał w nieco innej pozycji, a gdy zamrugał, spoglądał na rozciągające się nad głową niebo. Wziął głębszy wdech i podniósł się do siadu, nie zamierzając odpoczywać, gdy Pustelnik wyraźnie zdenerwowany zmierzał właśnie w jego stronę. Odniósł wrażenie, że zawieszono na nim niewidzialne ciężary – ruchy stały się ślamazarne, a bodźce jakby z opóźnieniem zostały rejestrowane przez mózg.
 I co ten głąb się opierdala, pomyślał tylko, niepocieszony faktem, że jakieś kule śmignęły niedaleko w powietrzu.
 Dźwignął się na nogi, ale – nadal topiąc się w tym dziwnym stanie – postanowił przysunąć się do ściany śmieci i potraktować wystające z niej rupiecie jako osłonę przed ewentualnymi atakami. Niepokój wpełznął pod skórę, jednak nie wiązał się bezpośrednio z największym obecnie zagrożeniem. Szukał myślami odpowiedzi na wątpliwości, aż w końcu zrozumiał, że coś w powietrzu uległo zmianie. Nawet nie tyle w powietrzu, co wokół niego – od dawna odbierał elektryczność z otoczenia, teraz zaś zdawała się o wiele silniejsza i podatniejsza na manipulację. Zupełnie, jakby mentalnie mógł po nią sięgnąć.

Lazarus zrobił zawiedzioną minę. Czemu zawsze do jego tyłka dobierały się wątpliwej urody stworzenia, a nie ktoś do kogo mógłby dłużej powzdychać i czyim ślicznym ciałem mógłby się pozachwycać. W dodatku pająk był niegrzeczny, wulgarny i nachalny i najwyraźniej zbyt biedny by było go stać na skarby poukrywane pod łowczymi spodniami.
- O ty pajęcze kurwisko! - warknął i zdzielił zwierzaka po odnóżach, które zbyt śmiało sobie poczynały.
Może całe to złomowisko było przeklęte, może ciążyła nad nim klątwa, może powinien jednak zjeść trochę podejrzanej zupki by zupełnie nie zwariować, ale powoli zaczynał czuć się jak Alicja zagubiona w Pornolandzie. Gdziekolwiek by się nie obejrzał tam coś próbowało czynić niecne rzeczy jak nie z nim samym to z jego lufą, niestety nie tą, którą by wolał.
Coraz bardziej nie podobało mu się dzielenie kryjówki z napalonym zwierzątkiem, ale sam słysząc psa znieruchomiał i w oczekiwaniu na ewentualny atak wpatrywał się w wyjście z ich tymczasowego azylu. Stracenie z oczu obu przeciwników było wybitnie niekomfortowe. Boris nie miał żadnej pewności czy którykolwiek z nich nie czai się tuż przy wyjściu by odrąbać mu łeb maczetą, gdy tylko odważy się wychylić czubek nosa z ukrycia. Trwał więc w bezruchu i nasłuchiwał.
Dwa ostrzegawcze strzały i krzyk Pustelnika były idealnym impulsem do działania i Lazarus nawet nie zastanawiając się nad konsekwencjami ewentualnego wpadnięcia w pułapkę zaczął skradać się w kierunku hałasu. Był pewny, że jego towarzysz zdążył zwiać i zostawić go na pastwę losu, ale skoro jednak dorwał to obleśne wilczysko - tak jak obiecał! - należało czym prędzej mu pomóc. Zwłaszcza, że typek ze spluwą mógł być dla niego za bardzo kłopotliwy. Łowca podążając za swoją ofiarą starał się znaleźć nową kryjówkę, tym razem bez nieproszonych gości i z pięknym widokiem na przeciwnika bądź samego Uszatego. Zrobi z niego piękną przynętę!
Przyczajony za stertą palet, które dały mu możliwość wsadzenia lufy tam gdzie Pustelnik by sobie tego nie życzył, a więc między deski, samemu pozostając w ukryciu odczekał na odpowiedni moment by pozbawić swojego rywala broni - chcąc odstrzelić mu rękę. Najchętniej celowałby w łeb, ale gnojek jeszcze przyda mu się żywy.

Łowca kipiał ze złości do tego stopnia, że na dobrą sprawę nie musiałby naciskać spustu, a jego czerwone ślepia mogłyby zmienić się w lasery i wypalić dziurę w pustelniczym łbie. Ten skurwol miał na sobie łowczy kubraczek i nie dość, że profanował go swoim brzydkim cielskiem to jeszcze śmiał go używać przeciwko nim i maział go właśnie swoją krwią. Tego było za wiele. Boris z warkotem wściekłego psa podszedł do kulącego się z bólu mężczyzny. Teraz musiał się tylko uspokoić. Sprawę trzeba załatwić polubownie. Nie raz już przesłuchiwał innych, nie raz już prowadził negocjacje, więc to nie powinno być nic trudnego. W końcu kiedyś dowodził oddziałem, przywódcze opanowanie miał niemal we krwi.
- NA GLEBĘ ZŁODZIEJSKA KURWO, JUŻ!
Pustelnik mógł podziwiać z bliska nie tylko dostojnego dawnego porucznika, ale i jego zgrabnie posklejane srebrną taśmą klejącą wojskowe buciory, których jeden z czubków przeżył właśnie bliskie spotkanie z jego twarzą, najpewniej łamiąc mu nos i posyłając go na plecy.
- Ruszysz się to cię zapierdolę, jak wódkę kocham, zapierdolę cię... ŚCIĄGAJ TO! ŚCIĄĄĄĄGAJ TOOOO JUŻ! WYŁAŹ Z TEGO, WYPEŁZAJ MENELSKA KURWO! NO WYŁAŹ, TO JEST MOJE! - warczał jak opętany, przerzucając karabin na plecy i wpełzając na leżącego Pustelnika tylko bo to by praktycznie co każde słowo rąbnąć jego ciałem o ziemię, ściskając w dłoniach poły stroju kamuflażowego i szarpiąc nim jak łowca specem - ODDAWAJ TO! SŁYSZYSZ MNIE?! WY-PEŁ-ZAJ! TWÓJ OPÓR JEST DAREMNY, MAŁY CWELU!
Jeżeli sam Pustelnik nie postanowił Lazarusowi pomóc w tych niecnych zabawach to najpewniej sam Boris nie poddał się dopóki nie zdjął z niego łowczej technologi w atmosferze, której powinno się współczuć ewentualnym przyszłym bądź przeszłym osobom, które wylądowałyby z łowcą w łóżku. Zostawiłby swoją ofiarę dopiero w momencie, gdy usatysfakcjonowany trzymałby w dłoniach wszystko co do łowców należało.
- Kubusia ci kurwo szkoda? A łowcy ci nie było szkoda? Patrz co myślę o twoim zajebanym pchlarzu, a tfu!
Azarov najwyraźniej nie mógł odpuścić sobie naplucia na martwego wilka i pewnie dziczałby jeszcze bardziej gdyby jego wzrok nie padł na Uszatego. Wyglądał dziwnie. Jakby wypił za dużo zupki z niespodzianką. Idąc tropem posiadania przez wszystkie tutejsze stworzenia dziwnych zboczeń, niemal natychmiast wlepił podejrzliwy wzrok w swoją niedawną ofiarę.
- Co dałeś mojemu kuzynowi...? Wykastrować cię, chory pojebie?

 Świadomość otaczającej go energii pochowanej po wątpliwej jakości urządzeniach zachowanych w mniejszej lub większej części na tym złomowisku w pewien sposób przytłaczała, ale wystarczył moment wyciszenia i skupienia myśli, by oswoić się z tym dziwnym uczuciem. Dodatkowa warstwa niewidzialnego płaszczu opadła na jego ramiona, a on zdał sobie sprawę, że ten ciężar nie niesie za sobą tak negatywnych konsekwencji, jak mógłby się spodziewać. Wręcz przeciwnie – odczuł większą swobodę, jakby bańka, w której tkwił, rozrosła się do większych rozmiarów i odsłoniła przed nim to, co niewidoczne dla oczu.
 Zrozumiał, co się stało, gdy poczuł charakterystyczne łaskotanie.
 Z rozmyślań wyrwały go pokojowe dyplomacje kuzyna.
 Nie wnikał, jak Pustelnik Senior zawinił kuzynowi, nie obchodziło go to w żadnym stopniu, ale najwidoczniej to nie było nic pokroju błahostki. A może towarzysz po prostu miał problemy z opanowaniem, wina wybuchowego charakteru, podejścia do życia? Sam raczej nigdy się tak na kogoś nie wkurzał, swoją złość okazywał w inny sposób.
 — Nie ma co sobie strzępić języka na takiego dziada. — Rzucił niemal wesoło, podłapując jego spojrzenie. Wyprostował się i ruszył ostrożnie w ich stronę, uwagę przenosząc na spłaszczonego na ziemi staruszka. Zadarł nie z tymi Desperatami co trzeba. — Mam lepszy pomysł. — Uniósł jedną dłoń i potarł palcami, z których posypały się ostrzegawcze iskry. — Usmażymy Cię. Ale — rozciągnął wargi w okrutnym uśmiechu — uprzedzam, że mam skłonności do spalania posiłku. — Kucnął i bez zbędnego ociągania chwycił dziadka za kark, wbijając mocno palce w skórę, po czym wykorzystał nagromadzoną w sobie energię, by porazić go prądem. Nie na moment – chciał poczuć, jak wiotczeje i uchodzi z niego życie.

Wreszcie nikt go nie powstrzymywał, nie próbował prawić umoralniających kazań ani bronić jego ofiary. Wymordowany był naprawdę dobrym towarzyszem do znęcania się nad innymi. Zwłaszcza, gdy sam postanowił usmażyć dziada. Lazarus cofnął się przezornie krok do tyłu, w pierwszej chwili podchodząc nieco sceptycznie i niepewnie do jego pomysłu, ale kiedy dokonała się egzekucja, na ustach łowcy zagościł rozbawiony uśmiech. Gnój zasłużył choć szkoda, że Uszaty nie postanowił dłużej się z nim pobawić. Jednak wcześniejsze krzyki Pustelnika w pełni to Borisowi wynagrodziły.
- Doskonale - stwierdził zadowolony, tuląc do siebie łowczy kubraczek jakby spodziewając się, że ktokolwiek mógłby mu go zabrać - I ten... dzięki, że nie spierdoliłeś.
Miłe słowa i jakiekolwiek okazywanie wdzięczności nie były jednak mocną stroną Lazarusa, więc uznał, że tyle powinno chłopakowi wystarczyć i bez oglądania się na niego pomaszerował do domku dziadunia. Zerknął na wymordowanego w czasie drogi tylko raz - żeby upewnić się, że ten jakoś się wlecze.
Nie można powiedzieć żeby łowca był przygotowany na to co zastali w pustelniczej chatce. Podejrzewał raczej, że wbije tu z buta, opierdoli dziadka za tchórzostwo i wielce obrażony wyniesie się z tego popieprzonego złomowiska. Zamiast tego posłał Uszatemu wyczekujące spojrzenie. No zrób coś!
Łowca namierzył wzrokiem dziury po kulach w ścianach chatki, co pozwoliło mu się domyślić, że winę za wszystko ponoszą niezbyt celne strzały drugiego Pustelnika. Z dwojga złego lepiej, że trafił jego niż wymordowanego. Westchnął ciężko na słowa umierającego i odnalazł w chatce jakikolwiek sznurek, po czym ukucnął przy Bubusiu i obwiązał go w prowizoryczne szeleczki ze smyczą. Skoro taka jest wola dziadka to go zabiorą. Najwyżej zjedzą go zaraz za wysypiskiem.
- Ruszamy - rzucił ponuro, choć nie wiadomo czy bardziej do Uszatka czy Bubusia - Jeszcze brakuje nam tu powrotu tych pajęczarzy.
Pociągnął psią smycz i wyszedł z chatki.

 Można powiedzieć, że całkiem nieźle się bawił w towarzystwie mężczyzny, którego imienia nawet nie znał. I jak tu się zwracać do niego w wewnętrznych dialogach? Zostanie panem snajperem i tyle. Jeśli ich drogi przetną się w przyszłości jako dowód, że to dopiero początek pięknej przyjaźni, z pewnością podpyta o to i owo. Zresztą powinni opić tę małą, wygraną bitwę.
 Nie miał ochoty zapewnić staruszkowi rozmaitszej zabawy przed kopnięciem w kalendarz, chociaż wizja przedłużenia jego cierpień była dość kusząca. Czuł się usatysfakcjonowany takim przebiegiem wydarzeń, a pozbawione życia truchło stanowiło wisienkę na torcie.
 Otrzepał ręce, wyprostował się na nogach, poprawił elegancko płaszcz i spojrzał na snajpera.
 — Do usług. Dzięki, że trafiłeś. — Ograniczył rozbawienie do frywolnej nuty w głosie.
 Zaraz ruszył za nim ku chatce Pustelnika Juniora, zastanawiając się, co ich dziadziunio porabia. Chowa się pod stołem, trzęsąc portkami, a może uciął sobie popołudniową drzemkę? Dobrze, że nie należał do grona osób mocno empatycznych, bo widok rannego na pewno by go poruszył, niemniej w obecnych okolicznościach nawet powieka mu nie drgnęła.
 Złapał spojrzenie towarzysza i wzruszył ramionami, marszcząc brwi w pytaniu „dlaczego ja?”. Rozejrzał się krótko po pomieszczeniu, a potem podszedł do jakichś rupieci. Korzystając z resztek aktywnej mocy, doprowadził do zwarcia w małym urządzeniu, a kiedy zajęło się ogniem, rzucił je w stronę kolejnych zwłok. Na lepszy pogrzeb nie może liczyć.
 — Jego zupa nie była taka tragiczna — mruknął od niechcenia w formie pożegnania, wychodząc z chatki.