Christopher... cóż, Christopher w dalszym ciągu nie miał bladego pojęcia, jak wyplątać się z tej cholernie niesprzyjającej mu sytuacji.
Goniły do zmutowane przez wirus mrówki, a jakby tego było mało... teren ciężko było uznać za sprzyjający. Trybiki w jego głowie pracowały ze znacznie zwiększoną wydajnością, a adrenalina zmuszała go do dalszego cofania się, chociaż generalnie miał ochotę obrócić się na pięcie i pobiec przed siebie.
Okej, trzeba przyznać, w końcu tak zrobił i puścił się biegiem do przodu, zupełnie jakby goniła go sfora ogarów piekielnych... co generalnie było całkiem niezłym odpowiednikiem jego niezbyt optymistycznej sytuacji. Chciał dobiec do jakiegokolwiek wagonu i wspiąć się, chociaż marnie widział swoje szanse. Jednak zdecydowanie wolał uciekać górą, ponieważ szerokość dawno zniszczonych maszyn mogłaby ograniczyć nieco ilość mrówek depczących mu po piętach.
Wdech, wydech, wdech, wydech. Patrzeć pod nogi i nie marudzić pod nosem na los, by nie tracić oddechu. Wykorzystywać niewygodny teren na swoją korzyść, przeskakiwać jakieś otwory, dziury, zmuszać mrówki do większego ruchu.
Pudel zawzięcie próbował ocenić teren, znaleźć coś, co może wykorzystać do ucieczki bądź obrony. Niewątpliwie jednak przede wszystkim próbował się nie potknąć.
Zwiał.
zt