Zgrzyt i pisk, i trzask, i chrzęst.

Wiele obrzydliwych, obślizgłych pasożytów oraz niebezpiecznych, przyprawiających o mdłości paskudztw znaleźć można na przepastnych, obszernych ziemiach Desperacji – tutaj coś w dziurze głębokiej sprytnie się chowa, tam po piasku drobniutkim pełza będąc bombardowanym przy tym palącymi promieniami okrutnego słońca, zaś jeszcze gdzieś indziej jaskrawe, przywodzące na myśl ledowe lampki ślepia wyglądają ostrożnie, acz ciekawsko spod osnutej mrokami skarpy. Ileż to razy już ktoś wygoniony został z własnej, przytulnej nory przez niechcianego, niezapowiedzianego gościa, który to sam stał się gospodarzem tejże jamy? Ileż to podróżnych uciekło w popłochu z pozornie przyjaznej, przytulnej polany leśnej, kiedy to odkryli jadowitych lokatorów z wilgotnego mieszkanka pod spróchniałym pniem? Ileż to piwniczek musiało zostać opuszczonych ze względu na te wszystkie masywne szczury i karykaturalne robactwo, i troszeczkę większe istotki tam się zagnieżdżające? Problem ten stosunkowo pospolity dotknął również i kogoś, kto zamieszkuje odludny, świszczący pustką zakątek na dalekim, odległym południu - nawet delikatny, nieco przygłuszony szum pobliskiego morza dało się stamtąd usłyszeć! Z nowoczesnego jak na standardy sprzed tysiąca lat, cudownego milenium temu dworku niegdyś tam się znajdującego ostały się wyłącznie gołe, obdrapane fundamenty, szczątki ścian wystające z gleby niby uszczerbione zęby, a także przybudówka dla służby będąca obecnie w kiepskim, lecz dość funkcjonalnym stanie. Nie o tę posiadłość, jednakże, samotnemu biedakowi tu chodziło, a...

Nie wiedzieć kiedy i jak, na środku Nowej Desperacji – idealnie na skrzyżowaniu czterech najpopularniejszych, można by rzec “głównych”, ścieżek - pojawiła się tabliczka wykonana z suchego, ciemnego drewna. Nie prezentowała się ona jakoś wyśmienicie czy wspaniale, mając wiele drzazg od jej powierzchni odchodzących i będąc przymocowaną do nieociosanego, wbitego krzywo w ziemię pala. Wbrew temu przyciągała uwagę swoją nowością oraz dwoma jeszcze innymi faktami. Pierwszym był przyczepiony do jej niegładkiego lica pergamin niezwykle wymiętolony, poplamiony, zdobiony u góry i dołu wymyślnymi wzorkami, jak również noszący na sobie wykaligrafowane sprawną dłonią wyrazy w typowym dla tychże okolic dialekcie. Drugą, natomiast, był czarny ptak o średniej wielkości i żółtych plamach pod paciorkowatymi ślepkami, który to wykrzykiwał na głos zdania w cyklicznych, równych odstępach. Słowa przez niego wypowiadane pasowały do tego, co napisane było na pożółkłym kawałku wiszącego na tablicy papieru, namawiając śmiałków do pozbycia się tajemniczej bestii z rodzinnego grobowca i zgarnięciu za ten heroiczny wyczyn sowitej, smakowitej nagrody. Dzięki instrukcjom – tak nakreślonym, jak i wywrzaskiwanym – bez problemu osoby zainteresowane ofertą będą mogły trafić do właściwego miejsca oraz skontaktować się ze zleceniodawcą: niejakim Mukudorim.