— Chodź, koniec tego tulania muszli.
  — A już zaczynałam odnosić wrażenie, że ta muszla mnie rozumie... — westchnęła niby z rezygnacją i odsunęła się od kibla. Pewnie siedziała tu na tyle długo, że jej nos zaczął ignorować mocniejsze zapachy, gorzej by jednak wyszło, gdyby ten smród zdążył osadzić się na jej ubraniach.
  — Przed herbatą muszę wziąć prysznic. Może chcesz dołączyć? — Pytanie zabrzmiało neutralnie, jak zwykła propozycja, ale kto tam wiedział, co siedziało w głowie pani generał. Nie od dziś wiadomo, że lubiła zabawiać się z każdą płcią (chociaż nie miała jeszcze okazji z osobą identyfikującą się jako młotek spawalniczy). Podniosła się z zimnej podłogi, otrzepała tył spodni i poprawiła pasek torby. — Nie będę udawać, że jestem taktowna, i wiem, że trochę czasu już minęło, ale... jak się trzymasz w związku z Shinrą? — Zamknęła uchylone wcześniej okno. — Czy raczej bez związku. — Poprawiła, gotowa do opuszczenia łazienki. — Nie zaczęłaś już przygarniać kotów, prawda? — Błysnęła zębami w zaczepnym uśmiechu, po czym obie wyszły na korytarz. Eri od razu skierowała się w stronę kolejnego pomieszczenia, które stanowiło prysznice.
  Chociaż związek Coral wydawał się bardziej tragiczny niż satysfakcjonujący, generał w jakimś stopniu zazdrościła takich smaczków w jej życiu. Sama nie zdołała się z nikim związać, mimo że odbyła już parę prób. Nigdy nie wychodziło z tego nic poważnego, ot same przelotne romanse. Trzydziestka na karku niebawem wybije, można by pomyśleć, że to ostatni dzwonek na męża i dzieci, blablabla, Eri się tym nie przejmowała, na pewno nie chciała potomstwa, ale życiowy partner mógł trochę odmienić jej życie. Może by wszystko ułatwił? Samotność zaczynała dawać jej się we znaki.

 — Nie daj się zwieść, to tylko takie wrażenie. — Zaśmiała się pod nosem. Jak to się człowiek czasem potrafił duchowo zbliżyć do porcelany... niesamowita sprawa. Sandford szczęśliwie miała te lata już za sobą, a chorowała wystarczająco rzadko, by i w dorosłym życiu nie mieć zbyt wiele takich doświadczeń.
 — Oj kusisz, kusisz... — odpowiedziała, prychając nieznacznie. Pruderyjna nigdy szczególnie nie była, to i podobnych propozycji — żartobliwych lub serio — nie przyjmowała jako jakąś obrazę, broń boże. Z ust pani generał brzmiało to bardziej jak swego rodzaju komplement, a tymi Coral nigdy nie gardziła. Trzeba znać swoją wartość i inne takie.
 — Co ty, to już w sumie prehistoria. — Machnęła niedbale dłonią, jakby chcąc odpędzić najbardziej przygnębiające fragmenty wspomnień. Ech, całe to zamieszanie z Shinrą przypominało jazdę rollercoasterem, przy czym jej rudy towarzysz nieoczekiwanie wyleciał z wagonika.
 Tak naprawdę to wyleciał przez okno. Bo z niego skoczył.
 Cóż za ironiczna śmierć Skrzydlatego.
 — Nie wiem, czy bardzo jest się po czym trzymać... prawdziwym małżeństwem to myśmy nie byli — przypomniała. — Zawsze żal człowieka. — Przez jakiś czas nawet dręczyły ją wyrzuty sumienia. Ostatecznie zawsze przychodzi myśl, czy można było coś zauważyć, coś zrobić, czegoś nie zrobić. Jednak wraz z upływem dni te głosy zaczęły milknąć i pozwoliły dojść do wniosku, że przeszłości i tak nie zmieni. Pewnie były takie osoby, które powinny bardziej sobie wyrzucać brak reakcji, nie ona — papierowa żona, widująca równie papierowego małżonka może raz na rok.
 — A co, chcesz mi sprezentować kota? W sumie czemu nie, przynajmniej byłoby do kogo gadać w domu zamiast tylko tak do samej siebie. — Co prawda do tej pory wszelkie pomysły przygarnięcia jakiegoś pupila szybko ją opuszczały w natłoku innych zajęć, ale generalnie nie była przeciw. Musiałaby tylko ogarnąć, w jaki sposób zajmować się takim zwierzakiem... ale przecież to nie fizyka atomowa, tak? Da się zrobić.