Teraz sobie przypomniał słowa Ruska, poczochranie karła po głowie przynosi ponoć szczęście. Liebgott nie śmiał w to wątpić, Rusek zawsze był największym farciarzem z oddziału, tak jakby codziennie przed capstrzykiem wykradał się z koszar i tarł po głowach całą kompanię karłów, jebany. Szkoda, że podzielił się tym sekretem już kiedy jego bebechy były wkręcone w gąsienicę czołgu, chciwy skurwiel.
Szuja odwrócił się by dopaść do malca i zapewnić sobie zapas szczęścia na najbliższe tygodnie. Chujka nie było.
Masz Ci kurwa. Przeklął pod nosem i zabrał się za zbieranie swoich rzeczy.
Koc choć ciepły i przytulny przeszkadzał a trzymanie jego brzegów, żeby prowizoryczna peleryna się nie zsunęła było kłopotliwe. Chwycił jeden z leżących noży i wyciął na środku dziurę, przez którą przełożył głowę. Gustowne ponczo, nie ma co, powinieneś rzucić tę robotę w pizdu i zostać krawcem, masz do tego dar chłopcze.
upychał szpeje po kieszeniach kiedy Luka pokazała kanapkę. Nie miał fajek, to musiało wystarczyć.
Zajebiście dzięki. Rzucił z entuzjazmem, jeszcze nikt nigdy nie dał mu za darmo czegoś innego niż wpierdol, poczuł się, poczuł się wzruszony?
Nie to były na pewno tylko efekty zbyt długiego pozostawania w trzeźwości, pod skórą czuł już amfetaminowe robaczki, dobrze, że nauczył się nie drapać.
Łapsnął zawilgotniały kawałek chleba i wpakował do ust. Trzeba było przecież jeszcze zgarnąć truchło. Odgryzł solidny kęs, była całkiem smaczna. Przeżuł niechlujnie i przełknął. Wpakował sobie ją z powrotem do ust, żeby nie przeszkadzała kiedy zarzucał na ramię martwą Anemię.
Ułożył ją w miarę wygodnie na ramieniu i po prostu ruszył w kierunku światła.
To co księżniczko? Zbieramy dupki? Dla niego księżniczka nie była bohaterem bajki dla dzieci, to była jebana maniera, którą odziedziczył po matce, tak nazywał ludzi i już.

//Ależ oczywiście! Podwójne [z/t].