Niegdyś w tym punkcie istniała potężna, prężnie rozwijająca się metropolia. Jakaż była jej nazwa? Kimże byli ludzie ją zamieszkujący? Co stało się z nimi i tym dawniej imponującym, światowym wręcz miejscem? Wiedzę tę posiadają może wyłącznie aniołowie, bowiem z języków ludzkich nazwa tegoż miasta dawno już spłynęła w nicość, położenie jego zniknęło z map wszelakich, a pamięć o nim wygasła z umysłów człowieczych. Ogromny, tutejszy teren obsiany jest licznymi resztkami domów, wieżowców i innych rosłych kiedyś budowli - znaczna część tego wszystkiego jest poważnie zniszczona, zdewastowana, niemalże obrócona w bezużyteczny pył, podczas gdy reszta powinna nosić na sobie tabliczki z ostrzeżeniem przed ich rychłym zawaleniem. Mimo że pod gruzami, kopcami pokaźnymi i wewnątrz ledwo stojących struktur znaleźć można by było śmiało jeszcze całą masę użytecznych przedmiotów oraz ciekawych rzeczy, a wiele obszarów tej metropolii ominięte zostało przez obślizgłe łapska skażenia, to jednak mało kto zapuszczał się w te odległe, położone gdzieś na zapomnianym krańcu świata strony. Dlaczego? Podczas dnia żerują tu stadnie leopetrosy i inne niebezpieczne, krwiożercze drapieżniki, zaś w nocy… w nocy zaczyna się w okolicy tej prawdziwy spektakl przyszpilających umysł dziwów i pożerających świadomość fenomenów, przez które Wędrowcy Desperacji – jako jedyni tak naprawdę kojarzący ten zakątek, acz szeptem i z bojaźliwością o nim tylko opowiadający - ochrzcili ten istny przedsionek piekła na Ziemi mianem „Limbo”.

Dawna elektrownia dostarczająca energię dla wschodniej części wysp Japońskich, która wraz z rozwojem wirusa opustoszała i zamieniła się w ruinę. Dopiero po setkach lat została ponownie zasiedlona przez Desperacją bandę, która odnalazła w niej idealne miejsce, by uciec przed niechybną śmiercią z rąk mniej przyjaznych mieszkańców tych samych ziem. Wraz z upływem czasu przeobraziła się w jedną z wielu kryjówek dla bardziej zorganizowanych grup. Samowystarczalna i dobrze rozbudowana stała się bezpiecznym gniazdem dla swoich mieszkańców, a także przystankiem dla niektórych wędrowców, którzy w zamian za podporządkowanie się do panujących zasad mogą przekroczyć jego bramy i przeczekać noc. W skład schronu wchodzi cały teren starej elektrowni, kilka magazynów i hangarów, główny budynek — masywny, piętrowy prostokąt, kilka pomniejszych, a także cztery gigantyczne chłodnie kominowe, z czego jedna poważnie uszkodzona. Od czasów osiedlenia się tu bandy dobudowano wieżę obserwacyjną, kilkanaście budynków mieszkalnych i niewielki targ. Na wszystkie strony wokół bazy rozciąga się płaski teren. Od pewnego czasu gang zamieszkujący Schron współpracuje z Łowcami, zapewniając im miejsce do życia poza murami za cenę ochrony ziem połączonymi siłami obu grup. Sojuszników nie dotyczy wiele wymogów narzucanych przez prawowitych właścicieli lub są one w znacznym stopniu zgładzone.