Ogłoszenia podręczne » KLIKNIJ WAĆPAN «

 :: Misje :: Retrospekcje :: Archiwum


Strona 1 z 4 1, 2, 3, 4  Next

Go down

Niedzielny wieczór. W sam raz na zrobienie tygodniowych zakupów dla całej rodziny. Tak musieli pomyśleć absolutnie wszyscy. Gwar rozmów i kłótni prowadzonych przez małżonków, do tego dodajmy krzyki małych, kapryśnych bachorów i już tworzy nam się przepiękna symfonia, która po dodaniu muzyczki sklepowej znakomicie przeszkadzała Bergssonowi w skupieniu się na swoim celu. Celu prozaicznym - kupieniu zapasów, a jakże, na tydzień. Jednakże fakt, że wyszedł tym razem bez listy, nie ułatwiał mu zadania. Było późno, bolała go głowa i oczy trochę się zamykały, ale zakupy musiały zostać zrobione - Ivo nie cofał się przed wypełnieniem misji mimo niesprzyjających warunków.
Żeby móc to osiągnąć, odciął się prawie całkowicie od zewnętrznych bodźców. To znaczy, spróbował. Odciął się całkiem od dzwięków tła, zatopił się w myślach i w takim stanie usiłował przemierzyć nieprzebyte przestrzenie, znane jako alejki 111-116 z chemią gospodarczą i spożywczą. Przebicie się przez tłum gospodyń, kłócących się zawzięcie nad tym, że proszek Viking usuwa osady szybciej niż German czy inny Wizir, graniczyło z niemożliwością. Mimo, że jego chlebem powszednim była walka z łowcami i wymordowanymi, musiał ustąpić przed kuksańcami wymierzanymi przez żądne czystości kobiety.
Zrejterowawszy, udał się w kierunku działu z ryżem, w dalszym ciągu izolując się od hałasu. Właściwie, to teraz nie tyle już szukał produktów, co miejsca, by uciec od tego tłumu.
Szedł zatopiony w myślach, przez co nie zwrócił uwagę na komunikat, mówiący: ショップはすぐに終了します, キャッシャーに行ってください, co w wolnym tłumaczeniu oznaczało: sklep wkrótce zostanie zamknięty, proszę udać się do kas.
Zadowolony z chwilowego przerzedzenia się klienteli, udał się w stronę chemii, co niechcący wysłało go na drugą stronę sklepu, tak, że nie zauważył że ostatni klienci właśnie wychodzili ze sklepu.
                                         
avatar
Gość
Gość
 
 
 


Powrót do góry Go down

To, że znów o czymś zapomniała, nie było niczym nowym. Przynajmniej raz w tygodniu musiała wracać się od kasy między półki po ser żółty, chusteczki do nosa czy inne artykuły pierwszej potrzeby. A czasem, tak jak tamtej niedzieli, postępująca skleroza panny Greenwood zmuszała ją do pofatygowania się do sklepu drugi raz, po tym jak po dłuższym czasie, w którym nie była głodna i nie zaglądała do kuchennych zapasów, nagle zorientowała się w braku rzeczy najbardziej podstawowej - chleba. Klnąc na siebie pod nosem, wciągnęła kurtkę na podomową bluzę od dresu, wsunęła trampki bez ich rozwiązywania i z tylko torbą na zakupy pognała do najbliższego supermarketu. Większość osiedlowych sklepików o tej porze była już zamknięta i nieszczególnie była jeszcze zaopatrzona w pieczywo, a w większym obiekcie handlowym mogła jeszcze liczyć na cud. Odkładać tego na rano nie było sensu; znała się na tyle dobrze, by wiedzieć, że nie wstanie wystarczająco wcześnie i koniec końców pójdzie na zajęcia bez śniadania. Poniedziałki miała zaś na tyle parszywe, że ciężko było znaleźć dobrą przerwę na jakiekolwiek jedzenie pomiędzy poszczególnymi zajęciami i zmienianiem sal.
Wpadła przez automatyczne drzwi do środka i od razu ruszyła wzdłuż alejek, nawet nie zauważając, że ochroniarz w chwilę potem zablokował możliwość wchodzenia do budynku. Zdążyła w ostatniej chwili, bowiem teraz już tylko wypuszczano kończących zakupy klientów. Nie zwróciła na to uwagi, gnając z pełną determinacją w stronę działu o szumnej nazwie piekarni, nawet jeśli większość produktów była przyrządzana z mrożonego ciasta. Szła na pamięć, jednak kilkakrotnie w ciągu drogi gdzieś w mózgu mignął jej sygnał alarmowy mówiący, że coś się nie zgadza. Zatrzymała się w pewnym momencie - i rzeczywiście, przeczucie było właściwe. Od jej ostatniej wizyty zmienił się układ produktów na półkach, przez co zamiast przemieszczać się wśród kosmetyków kąpielowych, stała pośrodku alejki z konserwami.
- Nosz jasna choinka - mruknęła pod nosem, postanawiając i tak zaufać swojemu instynktowi. Piekarnia nie powinna bardzo zmienić swojego miejsca, bowiem musiała być blisko wyjścia na zaplecze - a więc po drugiej stronie od drzwi. To oznaczało jeszcze solidną trasę do pokonania, ale ruszyła z kopyta. Byłą przekonana, że potrzebuje tylko złapać kilka bułek i zawrócić do kasy, a potem w te pędy do domu, gdzie czekał zatrzymany najnowszy odcinek serialu detektywistycznego. W końcu trzeba się nieco odstresować przed tygodniem nauki!
Szarpnęła nerwowo przywieszony przy torbie breloczek, który natychmiast oderwał się i ze stukotem potoczył po posadzce. Spojrzała z przestrachem, jak plastikowy słonik odbija się kilkoma koziołkami od twardej podłogi i turla się prosto pod półkę, znikając jej z oczu. Natychmiast zapomniała o swoim dotychczasowym celu, przyklękając przy jednym z regałów uginających się od artykułów papierniczych. Pochyliła głowę, próbując z grubsza ustalić, gdzie znajdowała się zguba. Że tez nie wzięła telefonu! Mogłaby przynajmniej poświecić nim w zastępstwie latarki, a tymczasem musiała polegać tylko na ledwie docierającym na dół świetle przemysłowych lamp.
Nikt z pracowników sklepu nie zauważył skulonej w poszukiwaniu breloczka postaci, którą bardzo skutecznie zasłaniał kosz wypełniony rolkami papierów prezentowych.
                                         
Verity
Studentka
Verity
Studentka
 
 
 

GODNOŚĆ :
Daisy Verity Greenwood


Powrót do góry Go down

Chemia, chemia, chemia... Tu ją mamy. Ivo odnalazł się w końcu w labiryncie półek, dziwnie obecnie opustoszałych. Nawet światło jakby przygasło? Nie zaprzątał sobie tym głowy, dalej skupiając się raczej na własnych myślach. Jeśli raz straci wątek, to hałas innych klientów z pewnością do niego dotrze, a nie po to się od niego odcinał. Zdobył więc butelkę płynu, nie podejrzewając niczego, przeszedł się w stronę przyborów higienicznych i dotarło do niego, że chleb też trzeba kupić, mimo że z glutenem. Ruszył w tamtą stronę, klucząc między alejkami, próbując znaleźć najkrótszą drogę. Prawdopodobnie dlatego właśnie umknął spojrzeniom obsługi, zamykającej już właśnie sklep na dobre.
Traf chciał, że na skutek remanentu przeprowadzanego w ostatnim czasie, droga jego wiodła przez dział papierniczy. W momencie kiedy skręcił w tę alejkę i poczynił kilka kroków, zdał sobie sprawę, że coś tu jest nie tak. Mianowicie - nie codziennie w dziale papierniczym natykał się na kurtkę. Leżącą na podłodze. Dopiero po chwili dotarło do niego, że jest to osoba, drobna, ale jednak. A przy okazji, że nikogo nie ma w pobliżu.
- Pomóc ci w czymś? - zapytał uprzejmie, stając nad nią. Nie, żeby to było creepy w jakiś sposób. Po prostu czekał na odpowiedź. Nawet przykucnął, żeby słyszeć, co ta osoba mruczy spod szafki.
W tym momencie światło w sklepie zgasło.
                                         
avatar
Gość
Gość
 
 
 


Powrót do góry Go down

Wiele słów przemykało jej przez głowę, kiedy tak schylała się tuż nad podłoga, próbując w słabym świetle dostrzec swoją zgubę. Większość z nich była mało cenzuralna, a szczególnie często powtarzały się te zasłyszane u Adriana polskie przekleństwa. Po pewnym czasie mieszkania z nim pod jednym dachem nie mogła nie podłapać najlepszych i najpopularniejszych wulgaryzmów w jego ojczystym języku, które powtarzała z niekrytą satysfakcją. Nawet wymamrotała teraz pod nosem jedno z nich, pomna tego, że na tym poziomie zbliżenia do podłogi i tak nikt jej raczej nie usłyszy.
Przesunęła się o kilka centymetrów do przodu, uważnie przestawiając nogami, by nie wyszargać sobie dziur w spodniach na miejscu kolan. Chociaż wytrwale wytężała wzrok, nigdzie nie mogła dojrzeć plastikowej figurki. A nie, moment... jest! Była tam, ukryta głęboko pod najniższą półką, prawie że przy samej ścianie. Verity obróciła się nieco, próbując wsunąć rękę pod regał i wydobyć breloczek, żeby móc wreszcie dokończyć pilne zakupy. Kiedy właśnie dochodziła do wniosku, że chyba będzie musiała pozbyć się kurtki i bluzy, żeby sięgnąć do samego końca szczeliny, kiedy odezwał się za nią nieznajomy głos. Natychmiast cofnęła rękę i wyprostowała się, obracając głowę w stronę nieznajomego.
- Dziękuję, chyba sobie poradzę. Muszę tylko sięgnąć- - urwała, kiedy niespodziewanie zgasło światło. Zamrugała z niedowierzaniem, a w kilka sekund później stuknęła palcem o swoją przepustkę, powodując wyświetlenie jej ekranu głównego. Elektronika nie dawała zbyt wiele światła, ale wystarczyło na tyle, by mogła zobaczyć czubek własnego nosa.
- Co jest Wysiadł prąd, czy co? - zastanowiła się, patrząc z niepokojem na boki, gdzie i tak nic nie było widać. Początkowo nie przeszło jej przez myśl, że sklep został po prostu zamknięty. Jak można by było nie wypuścić ostatnich klientów? Ale kiedy z głośników nie padł żaden komunikat, ani żaden pracownik nie przebiegł przez market, instruując resztki kupujących o obowiązującej procedurze ewakuacji w przypadku takiej awarii.
Nikogo nie było, tylko ich dwoje i plastikowy słonik pod regałem.
                                         
Verity
Studentka
Verity
Studentka
 
 
 

GODNOŚĆ :
Daisy Verity Greenwood


Powrót do góry Go down

Jego rozmówczynią była drobna dziewczyna o zielonych włosach - kolorze tyleż nienaturalnym co intrygującym. Dosyć ładna, chociaż ciężko było to zauważyć pod warstwą byle jakich, domowych ubrań. Nie, żeby uroda nastolatek, które spotykał w sklepie go interesowała, po prostu miał w nawyku obserwować wszystko. Wyglądała zwyczajnie, trochę zaskoczona propozycją. Nic więcej nie zdążył zauważyć.
Kiedy zapadła ciemność, jego pierwszym odruchem było, jak jak u dziewczyny, uaktywnienie ekranu przepustki. Nie posiadał przy sobie latarki, kiedy szedł do sklepu dbał o to, żeby zbyt wiele rzeczy go nie obciążało. Przecież miał wynosić stamtąd rzeczy, a nie wnosić. Mniejsza o to, teraz pewnie mógłby wynieść stąd dowolną ilość rzeczy, a nikt by tego nie zauważył. Problemem była teraz inna kwestia.
Wstał z kucek i rozejrzał się przy pomocy mdłego światła ekranu. Próba przebicia się przez tę egipską ciemność była trudniejsza niż rozbicie głową muru. Zrezygnował już po chwili. Zamiast tego zwinął dłonie wokół ust w tubkę i krzyknął na cały głos - OBSŁUGA! HEEEEJ! - i wytężył słuch... Odczekał pół minuty, minutę, ale z oddali przychodziło tylko echo, zwielokrotnione przez naturalną akustykę tego sztucznego tworu. Pokręcił głową, takie rozwiązanie nie miało sensu.
Wyciągnął dłoń w jej kierunku, z zamiarem asystowania jej przy podniesieniu się - Chyba będziemy musieli sami odprowadzić się do wyjścia... Obsługa jakby wyparowała... - wykonał gest dłonią, jakby pokazując jej cały sklep.
- Chyba, że chcesz najpierw wyjąć to, po sięgałaś. Jeśli tak, to mogę ci przyświecić. - poruszył lekko lewym przedramieniem; światło zamigotało lekko na szafkach, odbijając się od przezroczystych, foliowych opakowań.
Przykucnął na powrót i ustawił ramię tak, by światło oświetlało szparę pod szafką.
- No już, na co czekasz? - rzucił z lekkim uśmiechem - Nurkuj.
                                         
avatar
Gość
Gość
 
 
 


Powrót do góry Go down

W słabym świetle niewiele mogła zobaczyć ze szczegółów wyglądu swojego przypadkowego towarzysza niedoli. Na pewno był mężczyzną, pewnie starszym od niej. Nie zanotowała nic nadzwyczajnego; to raczej ona była tu tą charakterystyczną, z zieloną czupryną i bardzo domowym ubiorem. Cud, że w ogóle miała na sobie coś przypominającego strój do wychodzenia na zewnątrz. Latem zdarzało jej się wyskakiwać do osiedlowego sklepiku w koszulce do spania i kapciach, choć to tylko dlatego, że ów przybytek mieścił się na parterze wieżowca zawierającego stancję pani Akiko, gdzie młoda Greenwood aktualnie pomieszkiwała. Do supermarketu już raczej ubrałaby się jak człowiek, choć sądząc po jej dzisiejszej aparycji, sprawa nadal podlegała dyskusji.
- Nie wygląda na to, żeby ktokolwiek został... - przyznała. Gdyby poza nimi znajdowała się w hali chociaż jedna osoba, pewnie usłyszeliby odpowiedź, kroki, cokolwiek. A tak wszystko wskazywało na to, że są zdani na siebie.
- O, tak, byłabym wdzięczna. - Uśmiechnęła się nieznacznie, powracając z uwagą do przerwanych poszukiwań. Schyliła się znów nad półką, wypatrując swojej zguby. Namierzywszy plastikową figurkę, wepchnęła rękę pod regał, a przynajmniej spróbowała. Niestety, szczelina była na tyle wąska, że kurtka nie pozwalała jej sięgnąć wystarczająco daleko. Wyprostowała się więc pospiesznie i pozbyła okrycia, a dla pewności jeszcze podwinęła rękaw bluzy.
- Momencik, trochę tam ciasno - odpowiedziała z uśmiechem, nurkując po raz kolejny. Tym razem szczupła dłoń wylądowała prosto na breloczku, zaciskając palce wokół nieregularnej powierzchni. Wyciągając słonika, nieopatrznie zahaczyła przedramieniem o krawędź metalowej półki, wywołując nieprzyjemne dla ucha szurnięcie. Syknęła cicho, zakrywając otarcie wolną dłonią. Była chłodna od opierania o podłogę, co pomogło stłumić ból. Nie była to żadna otwarta rana, ale oczywiście - Verity nie byłaby sobą, gdyby nie zrobiła sobie krzywdy.
- Mam go - oznajmiła tryumfalnie, pokazując zaciśniętą pięść z ukrytą w środku odzyskaną właśnie zgubą. Wcisnęła breloczek do kieszeni spodni, zebrała z podłogi kurtkę i swoją torbę, po czym przyświecając sobie przepustką, rozejrzała się naokoło.
- Wyjście było w tamtą stronę, tak?
                                         
Verity
Studentka
Verity
Studentka
 
 
 

GODNOŚĆ :
Daisy Verity Greenwood


Powrót do góry Go down

- Masz rację. - mruknął cicho - Zamknęli sklep bez komunikatu. - zmarszczył brwi, nieświadom że gest ten nie miał sensu w czasie gdy jego towarzyszka niedoli nurkowała pod półkę i żadne źródło światła nie obejmowało jego twarzy. Nie podobała mu się ta sytuacja, obsługa wykazała się karygodnym niedbalstwem, nie sprawdziwszy rzetelnie czy obiekt jest wyludniony. Choć po prawdzie, zamotać się aż tak by nie zauważyć wszystkich sygnałów świadczących o rychłym zakończeniu godzin pracy supermarketu, było niezwykłą sztuką. Ivo nie mógł zrozumieć, w jaki sposób udało mu się odciąć od rzeczywistości tak idealnie, że nie zwrócił na to uwagi. Potrząsnął głową - mniejsza z tym. Teraz najważniejszym zadaniem było wydostanie się stąd zanim będą musieli uszczuplić sklepowe zapasy żywności.
- Przecież cię nie poganiam. - parsknął lekko na jej pospieszne wyjaśnienia - Co właściwie zgubiłaś, że jest ci tak potrzebne? - zapytał, choć właściwie dowolną rzecz warto odzyskać. Skoro jej upadło, to warto się pofatygować chwilę. Ale ciekawość pozostała ciekawością. Inaczej się sięga po najnowszy model telefonu a inaczej po szczęśliwy długopis.
W końcu jednak dziewczyna wyłoniła się z piekielnych czeluści półki sklepowej wraz ze zgubą. Wyglądała na bardzo zadowoloną z tego faktu, nawet jeśli przyjmiemy że ten syk w międzyczasie oznaczał uderzenie się o jakiś chytry kant lub śrubkę.
- Udało się? To chodźmy. - wstał i wtedy objęło go światło przepustki. Dziewczyna mogła teraz dostrzec, że jego ubiór był właściwie zwyczajny jak na tę porę roku. Czarny lub czarny w tym świetle płaszcz, pod nim bezpośrednio jakaś szara koszula, czarne spodnie, a dalej światło nie sięgały, ale prawdopodobnie również czarne buty. Czarny człowiek w ciemnym sklepie.
- Chyba tak... ale wiesz, że ostatnio zmienili ustawienie półek? I nie wszystkie są teraz prostopadłe do linii kas? - rzucił, czując, że to zadanie nie będzie najprostsze. - Mniejsza o to, chodźmy po prostu - to powiedziawszy, ruszył w stronę z której przybył do tej alejki. Przyświecał sobie przepustką, czując że w momencie kiedy wchodzą w przestrzenie między rzędami półek, ta odległość jakimś cudem się zwiększa, a oni idą i idą i idą, nie mogąc dojść do końca.
Dotarli jednak i weszli pomiędzy kolejne półki. Szybki błysk światła - kocia i psia karma. Ręka Ivo już wyciągała się do nich, poza granicą światła, ale zdał sobie sprawę, że przecież nie ma zwierzaka, a taki łup całkowicie się nie opłaca.
Wtem na przeciwległym końcu hali rozległ się hałas, który odbił się echem od ścian. Ale był to zwykły dźwięk, brzmiał jakby ktoś bardzo się starał nie wydać z siebie dźwięku, a potem wpadł na paletę kartonów i jego plan wziął w łeb. Ivo nagle przystanął i wyciągnął szyję do góry, nasłuchując. Spojrzał na dziewczynę pytającym wzrokiem, czy ona też to słyszała czy była to paranoja Bergssona.
                                         
avatar
Gość
Gość
 
 
 


Powrót do góry Go down

- Albo go przegapiliśmy - zauważyła, choć trudno było sobie wyobrazić, jakim cudem nie jedna, ale aż dwie osoby przeoczyły wyraźny komunikat o rychłym zamknięciu sklepu. W końcu należało się z tym liczyć, przychodząc po zakupy na ostatnią chwilę. Verity podejrzewała, że w jej przypadku winę ponosił zagubiony breloczek i to, że próbując go wyciągnąć spod regału mogła stać się z pewnej perspektywy niewidoczna, a skupiona na zadaniu, nie usłyszała płynącego z głośników ostrzeżenia.
- Przywieszka odpadła mi od torby - wyjaśniła, na chwilę wyciągając słonika z kieszeni i pokazując go na otwartej dłoni. - Nie jest jakiś nadzwyczajnie ważny, ale nie chciałam go tam zostawiać.
Schowała odzyskaną zabawkę z powrotem, nie chcąc ryzykować więcej podobnych incydentów. Tarzanie się po podłodze i zaglądanie pod zakurzone regały nie należało do jej hobby, tak samo jak umykanie przed pająkami, a takich widziała co nieco tam, na dole. Wolałaby nie musieć już więcej tam zaglądać, a raczej wydostać się ze sklepu i wrócić do mieszkania, gdzie czekała na nią reszta odcinka serialu, który zatrzymała, sądząc, że lada chwila będzie z powrotem. A własnie miała się zacząć najciekawsza akcja!
Pomna tego, jaka nagroda czeka na nią w domu, ruszyła żwawo między półkami, bez problemu dotrzymując kroku nieznajomemu mężczyźnie. Rękę z przepustką trzymała wyciągniętą nieco przed sobą, tak by mogła rzucić choć trochę światła na ich trasę. Ledwo dało się dostrzec podłogę, ale przynajmniej powinno się udać nie wpaść na żaden regał, jeśli takowy pojawiłby się przed nimi znienacka. Verity i tak poświęcała całą uwagę patrzeniu przed siebie, żeby nie wywinąć klasycznego dla siebie numeru i nie potknąć się o własne nogi. Dlatego też hałas z drugiego końca pomieszczenia dotarł jej uszu dość szybko, ale zatrzymała się dopiero po chwili. Cofnęła się zaraz i zrównała z towarzyszem sklepowej niedoli, rzucając niespokojne spojrzenie w jego kierunku. Widząc jego minę zorientowała się, że mieli podobne odczucia; coś wydarzyło się w innym miejscu na hali, prawdopodobnie nie byli więc sami. Może ktoś jeszcze został zamknięty razem z nimi? Może któryś z pracowników zorientował się, że nie wyszli i po nich wrócił?
- Chyba... chyba trzeba by sprawdzić, co to było - stwierdziła cicho, po czym bez względu na to, czy mężczyzna się z nią zgodził, czy nie, ruszyła w kierunku, z którego zdawał się dobiegać hałas. Oddalała się tym samym od drzwi, ale w końcu przecież one nigdzie się nie przemieszczą. A ktokolwiek znajdował się w zamkniętym sklepie, mógł właśnie zrobić sobie krzywdę i potrzebować pomocy, czego młoda Greenwood nie mogłaby zignorować. Musiała się przekonać, co się stało.
                                         
Verity
Studentka
Verity
Studentka
 
 
 

GODNOŚĆ :
Daisy Verity Greenwood


Powrót do góry Go down

Normalny człowiek w momencie gdy znajduje się w ciemnościach, w środku ogromnej hali, która powinna być opustoszała, nie powinien mieć tak altruistycznych odruchów. Albo samobójczych, zależy jak na to spojrzeć. Tak czy inaczej, postawa zielonowłosej dziewczyny szczerze zaskoczyła eliminatora. Spodziewał się, że zacznie się kulić, że się przestraszy i postanowi wynieść się stąd jak najszybciej. Patrząc na jej twarz stwierdził jednak, że daleka była od tego. Może tylko lekkie zawahanie w głosie świadczyło o tym, że dopuszcza tutaj jakikolwiek czarny scenariusz, ale je również mógł sobie wymyślić. Mowa ciała w tak słabym świetle zawodziła, więc Bergsson musiał oceniać ją po czynach, a nie mimice - te zaś były jasne.
- Tak, masz rację, chodźmy. - rzucił, mimo, że jego myśli były skupione na innych implikacjach tego nagłego hałasu. Ale nie mógł kłócić się z tą dziewczyną. Gdyby wiedział dokładnie, w którym kierunku należy iść, by dojść do wyjścia, złapałby drobną istotkę w pasie i po prostu wyniósł ze sklepu. W tym jednak przypadku, gdziekolwiek by się nie udali, mieli takie same szanse wydostania się na zewnątrz. Byleby tylko iść do przodu a nie cofać się. Nie mógł też opuścić bezbronnego cywila w sytuacji, gdy jacyś rabusie włamali się do sklepu, a rzeczony cywil ruszył ochoczo w ich stronę. Pozostało mu tylko zmówić cichą modlitwę nad świętej pamięci instynktem samozachowawczym zielonowłosej i pójść z nią.
Ruszyli więc w stronę źródła dźwięku, przyświecając sobie nikłym światłem z przepustek. Ivo czuł opór przed takim postępowaniem, bo w ten sposób bardziej zdradzali swoją pozycję, niż widzieli cokolwiek, jednak w halach, podobnych do tej, nie było żadnych okien, więc pozbawiając się tego słabego źródła światła, skazaliby się jednocześnie na błądzenie po omacku w ciemnościach, co było jeszcze bardziej ryzykownym rozwiązaniem.
- Zdajesz sobie sprawę z tego, że to mogą być włamywacze? - szepnął cicho, gdy weszli w kolejną alejkę, a szansa na to, że ktoś ich usłyszy zmalała nieco. Po obu stronach widać było rozmaite sprzęty kuchenne, patelnie, chochle, tarki, noże. Właśnie te ostatnie miały się teraz okazać przydatne. Ivo zdjął z wieszaka pierwszy nóż, który miał jako tako predyspozycje bojowe, co oznaczało że był dłuższy niż pięć centymetrów i posiadał wyprofilowaną osłonkę na palce - wypisz, wymaluj nóż do filetowania mięsa. Wręczył go następnie dziewczynie, niemal wciskając go w jej dłoń, szepcząc stanowczo - Trzymaj. Jeśli nie będzie żadnego niebezpieczeństwa, zostawisz go przy kasie, wychodząc.
Wiedział, że w razie niebezpieczeństwa, ta śmieszna broń może de facto uratować niezdarnej istotce życie, jeśli przeciwników będzie więcej niż Ivo zaangażuje w bezpośrednią walkę, a jej nie uda się uciec.
Wysforował się o kilka kroków do przodu, chcąc zminimalizować zagrożenie dla dziewczyny, a jednocześnie mieć pole do manewru. Automatycznie zdał się na instynkt i zaczął poruszać się znacznie ciszej niż dotychczas. Z tego powodu, zaczął odbierać kroki towarzyszki jako nieziemsko głośne, ale być może dzięki temu też uda mu się usłyszeć tych ktosiów, zanim się do nich bardzo zbliżą.
                                         
avatar
Gość
Gość
 
 
 


Powrót do góry Go down

O dziwo na ogół nie należała do najbardziej brawurowych osób. Gdyby sytuacja była nieco inna, może nawet wycofałaby się tak szybko, że nikt nie zauważyłby jej obecności. Skoro jednak istniało ryzyko, że komuś dzieje się coś niedobrego, nie mogła ryzykować odwrotu. Nigdy by sobie nie wybaczyła, że zlekceważyła sygnał i zwiała z podkulonym ogonem. Poza tym, przynajmniej nie była w tych ciemnościach całkiem sama. To zawsze jakieś pocieszenie, nawet jeśli towarzyszący jej obecnie mężczyzna też był kompletnie obcy. Nie ufała mu zbytnio, ale na chwilę obecną nie miała innego wyjścia, jak tylko radzić sobie jakoś z tym, co dawał los.
No i wychodziło na to, że to młodsza dyktowała warunki. Aż uśmiechnęła się pod nosem na tę myśl. Jakim cudem? Była bądź co bądź tylko małolatą, a dorosły facet z miejsca zgodził się na jej plan. Czasami rzeczywiście zdarzały jej się takie przebłyski ukrytej siły perswazji, nawet jeśli nieszczególnie się starała. W końcu właściwie nawet nie wysilała się, żeby go przekonać do pójścia za sobą. Zamierzała iść nawet sama, choć wtedy pewnie bałaby się nieco bardziej.
- Włamywacze czy nie, trzeba to sprawdzić. A potem znaleźć wyjście.
Stawiała kroki mocno i pewnie, choć miękkie podeszwy tłumiły rytmiczny odgłos uderzeń stóp o podłoże. Myśli obijały się gorączkowo wewnątrz głowy, zaś w całym ciele zrobiło jej się nieco cieplej. Pewnie ze stresu, bo kto by się nie denerwował, będąc po zmroku w zamkniętym supermarkecie, w dodatku w kompletnych ciemnościach poza nikłym światełkiem przepustki. Czy czuła strach? No jasne.
Ale na pewno nie taki, żeby sięgać po bardziej drastyczne środki.
Akcja potoczyła się w sposób tak niespodziewany, że początkowo nawet nie zaprotestowała. Nóż dosłownie wciśnięto jej w rękę i gdyby tylko mogła dojrzeć w ciemności twarz swojego towarzysza niedoli, na pewno rzuciłaby mu bardzo zdezorientowane spojrzenie. No bez jaj. Verity prędzej zrobiłaby tym krzywdę samej sobie, a w przypadku zagrożenia na bank nie byłaby w stanie użyć broni, nawet w obronie własnej. Ledwie odruchowo zamknęła palce na wyprofilowanej rękojeści, każda komórkę jej ciała rozdarł protest. Drgnęła i zwolniła nieznacznie, pozwalając mężczyźnie się wyprzedzić. W ułamku sekundy podjęła decyzję i bezgłośnie odłożyła przedmiot z powrotem na półkę, po czym ruszyła dalej.
Facet mógł sobie myśleć co chce, ale musiał się liczyć z tym, że upór zielonowłosej jest nie do pokonania.
                                         
Verity
Studentka
Verity
Studentka
 
 
 

GODNOŚĆ :
Daisy Verity Greenwood


Powrót do góry Go down

Nie zauważył momentu, w którym odłożyła nóż na miejsce, bo gdyby zobaczył, zgromiłby ją wzrokiem. Dałby jej do zrozumienia, że jej zachowanie jest nierozsądne i szczeniackie, a potem... a potem machnąłby ręką, bo tej upartej dziewczynie chyba nie da się nic przetłumaczyć. Na jej szczęście nie dostrzegł tego i nadal posuwał się do przodu, wyprzedzając ją o kilka kroków. Jeśli przez przypadek świeciła przepustką na wysokość jego pleców, a nie sobie pod nogi, to zdołałaby zobaczyć, jak w jego kieszeni ląduje kilka kuchennych drobiazgów. Nie było w tym złej woli żołnierza, przechodzili po prostu zbyt blisko półek, by mógł się powstrzymać. Taka już była jego natura, a natury przecież nie da się powstrzymać.
Gdy wyłonili się zza regału mogli poczuć delikatny chłód bijący od czegoś, co leżało przed nimi. Eliminator skierował tam światło latarki, a ich oczom ukazały się rzędy lodówek z mięsem pakowanym próżniowo. Potarł brodę w zamyśleniu - otrzymali właśnie jakiś punkt orientacyjny, bo dział mięsny zawsze był charakterystycznym miejscem w każdym większym sklepie. Podszedł do nich na odległość wyciągniętej ręki i rozejrzał się, próbując sobie przypomnieć czy i ile razy skręcili po drodze. Chyba tylko raz kiedy rozproszył ich... hałas.
W tym momencie ponownie rozproszył go dźwięk, tym razem dosyć głośny. Wiązał się z donośnym uderzeniem, trzaskiem, odgłosem rozbijanych jajek i ... skomleniem? Ivo nagłym ruchem zwrócił głowę w stronę źródła. Tak, to zdecydowanie było skomlenie psa. Parsknął, rozwiewając wizje kilku uzbrojonych włamywaczy - nawet jeśli wzięliby ze sobą psa, pilnowaliby go tak bardzo, że nie miałby okazji po ciemku narobić aż takiego hałasu. Spojrzał na dziewczynę i wskazał jej głową kierunek. Chodźmy, mówił ten gest.
Ruszył w tamtą stronę, rozluźniając pięści. Zagrożenie prawdopodobnie minęło, pozwolił sobie na rozluźnienie. Zabrał jeszcze tylko z lodówki duży kawałek szynki, tak na wszelki wypadek. W miarę, jak posuwali się do przodu, skomlenie przybierało na sile, oznajmując, że idą właściwą drogą. Minęli w ten sposób trzy alejki i dwa rzędy, po czym dotarli do ściany. Ściany, w której widniało wejście do magazynu, obecnie zamknięte. Zza owego wejścia rozlegało się skomlenie tak wyraźne i tak żałosne, że nawet Ivo poczuł, że musi w tej sprawie coś zrobić. Przykucnął więc i przyświecając sobie przepustką obejrzał uważnie zamek. Chyba nie był skomplikowany. Co prawda nie był ekspertem w tej dziedzinie, ale za pomocą narzędzi dostępnych w sklepie, powinno im się udać dostać do środka. Tyle, że to podpadałoby już pod włamanie. Spojrzał w górę na zielonowłosą, ciekaw jej reakcji.
- No i mamy naszego włamywacza. - rzucił ze śmiechem, już nie szepcząc - Chcesz wejść do środka i go zobaczyć? Czy jednak boisz się zadzierać z prawem?
Gdyby dziewczyna jeszcze się wahała, to żałosne skomlenie dobiegające z drugiej strony powinno szybko pomóc jej się zdecydować.
                                         
avatar
Gość
Gość
 
 
 


Powrót do góry Go down

                                         
Sponsored content
 
 
 


Powrót do góry Go down

 :: Misje :: Retrospekcje :: Archiwum

Strona 1 z 4 1, 2, 3, 4  Next
- Similar topics

 
Nie możesz odpowiadać w tematach