Lazarus | Kategoria B | Cel: Umiejętność - Mechanika Elektronika
"Zawsze kupuj więcej drutu, niż potrzebujesz!"

Na calutkie szczęście do żadnej nieszczęsnej, niepotrzebnej tragedii nie doszło w tymże ukrytym pod głębinami Miasta 3 zakątku, mimo iż niewiasta nieznajoma zignorowała kompletnie oraz całkowicie dotyczący nie wykonywania ruchów rozkaz - chociaż bardziej pasowało tu określenie 'sugestia' lub 'przestroga' - Lazarusa. Ten, jednakże, zachował zimną krew i stoicki spokój, nie oddając nawet ostrzegawczego, wycelowanego gdzieś tam w kąt strzału, unosząc tylko dzierżony pistolet i nakierowując lufę jego w tajemniczą, wesolutką kobietę - czynności jego były lustrzanym odbiciem poczynań brązowowłosej i kiedy ta odłożyła swoją bojową, jakże groźną lutownicę na blat metalowego stołu, ten także opuścił raz jeszcze spluwę swoją na dół w geście chwiejnego, delikatnego pokoju. Nie skomentował również zachowania niewiasty, najwidoczniej nie mając zamiaru wchodzić na potencjalnie grząskie, obładowane minami tereny kłótni czy nieporozumień - nie, kiedy nie wiedział nawet, co tu się tak naprawdę wyrabia i dlaczego persona ta przesiaduje w tymże w większości pustym, sterylnym niemalże pomieszczeniu skupiona na jakimś średniej jakości sprzęcie. Radosny, wypełniony ukontentowaniem śmiech rozbrzmiał w odpowiedzi na pierwsze słowa Łowcy, roznosząc się po przestrzeni tej niewielkiej i mieszając cudownie, pięknie z dalej lecącą, płynącą nieustannie z ustawionego na podłodze pod ścianą urządzonka muzyką. Ucichł on jednak, kiedy gość jej niezapowiedziany począł zmieniać swoje położenie według paru wziętych w dokładne kalkulacje czynników i rzeczy, obserwując go z jawną, otwarcie ukazywaną ciekawością oraz żywym, lśniącym w czekoladowych ślepiach zainteresowaniem.

- Cieszy mnie, że ktoś wartościowy i godny znalazł w końcu moją mapę. Nie spodziewałam się, tak naprawdę, tego, że ktoś kiedykolwiek tutaj zawędruje. Nie po czasie, jaki już upłynął, haha! - rzuciła wesoło, składając drobne, acz zwinne rączki jak do modlitwy i uśmiechając do mężczyzny z prawdziwą, emanującą z całej jej persony radością. Nim odpowiedziała na jego pytanie, podwinęła lewy rękaw i poczęła wciskać przyciski na założonym na jej przedramieniu, wyglądającym jak na wpół szklany, na wpół stalowy karwasz panelu. Syk i trzask zamykających się wrót rozbrzmiały od strony korytarza, podczas gdy kobieta zachichotała z zadowoleniem i przycupnęła na swoim wygodnym, pozbawionym oparcia krzesełku. - Nie martw się, nie mam zamiaru Cię tu więzić - poinformowała Lazarusa z zawadiacką, żartobliwą miną, machając beztrosko i raźnie smukłymi nóżkami. - Potem będę musiała odnowić tylko zagadkę. Musze wymyślić coś nowego i fajnego - rzuciła jeszcze i postukała w zamyśleniu palcem w swoją brodę, nim przypomniała sobie o zadanych jej pytaniach. Klasnęła, skupiając się ponownie w pełni na Techniku i uśmiechając się do niego 'pełną gębą', jak to się czasem powiada. - Maniery nakazują wpierw się przedstawić, potem pytać kogoś innego o godność! No ale niech będzie, hmpf. Nazywam się Chikasen, miło mi poznać! - Zasalutowała dwoma palcami, po czym wskazała na częściowo rozebrany laptop, przy którym jeszcze nie tam dawno temu żarliwie majstrowała. - Całe to miejsce to mój dom, pracownia i składzik, nieznane tym na powierzchni i pod nią. Większość ludzi zapomniała już w ogóle o tych pradawnych kanałach i tak, jestem tu całkiem sama - zaczęła wyjaśniać, przy czym w ostatnim zdaniu zalęgła się melancholijna, samotna, lecz szybko zmyta pod dywan nutka. - Przez większość czasu naprawiam albo modyfikuję sprzęty i tak naprawdę wychodzę stąd tylko po to, żeby wygrzebać skądś nowe części albo dla innych bezużyteczny już złom. - Poklepała z czułością obudowę komputera, nie odwracając jednak spojrzenia od Lazarusa. - No i czekam na szczęśliwca, który znalazłby moją mapę i rozwikłałby zagadkę, którą zamontowałam na wejściu! Nawet nie wiesz, ile lat się nasiedziałam, zanim się nie pojawiłeś! Powoli traciłam już nadzieję! - Rozpromieniona wpatrywała się w niego roziskrzonym podekscytowaniem wzrokiem, wychylając się gorliwie do przodu, lecz nie zeskakując ze swojego miejsca.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: chłodnawo (mniej więcej 7 stopni Celsjusza), wiatru tu brak, jest około godziny dziewiętnastej.

Lazarus | Kategoria B | Cel: Umiejętność - Mechanika Elektronika
"Zawsze kupuj więcej drutu, niż potrzebujesz!"

Zachichotała raźnie i bez cienia złośliwości, przyglądając się reakcji jej jakże zacnego gościa na wcale nie taki odległy dźwięk zamykających się, opatrzonych rozwiązaną - przez niego, należałoby tutaj dodać - zagadką wrót. Poczucie bycia zamkniętym w pułapce skrytej głęboko pod prosperującym, żyjącym miastem i zapomnianej przez większość ludzi kroczących po tym szarym padole było tu w pełni uzasadnione, jako że odcięto Lazarusowi drogę potencjalnej ucieczki, zaś drugie drzwi umieszczone naprzeciwko tych, przez które dostał się do tego sterylnego warsztatu kryły za sobą jedną, ogromną niewiadomą; tajemnicę, po którą nie zamierzał aktualnie sięgać i nie planował tykać ją nawet paluszkiem. Jeżeli, jednak, sytuacja zmusi go do ewakuacji z tegoż pomieszczenia, to z pewnością ciężko mu będzie wybrać odpowiednią do tego ścieżkę: cofnąć się w tył i próbować przedrzeć się przez masywną, żelazną bramę? Czy też może wyminąć właścicielkę tegoż zaginionego zakątka i z nadzieją oraz wiarą wiszącymi na włosku przekroczyć próg niewiadomego? Wracając jednak do aktualnie rozgrywającej się tutaj sytuacji i odstawiając takie gdybania na bok.
- Maniery są bardzo ważne! - poinformowała kobieta Technika, machając pouczająco palcem i przybierając surową, nauczycielską minę. Zaraz jednak parsknęła i uśmiechnęła się, zasłaniając usteczka drobną rączką. - Dziękuję, moja stwórczyni bardzo długo myślała nad tym imieniem - powiedziała z delikatną nutą czegoś ciężkiego, masywnego czającego się w jej raźnym głosie, nim machnęła dłonią w zbywającym geście.

Niewiasta zdawała się wielce rozbawiona podsumowaniem jej żywota przez Lazarusa, o czym jasno i wyraźnie świadczył szeroki, wesoły wyszczerz malujący się na jej ślicznej twarzyczce. Wtem jednak mrugnęła skonsternowana i zdziwiona, przechylając głowę niczym ciekawski, acz lekko zdezorientowany psiaczek.
- Creepy? - zapytała, niepewnie wypowiadając tenże nieznany jej wyraz i odrobinę przesadnie go akcentując. Nie zwracając większej uwagi na trzymany przez Łowcę dystans oraz dzierżoną przez niego broń, brązowowłosa przyjęła zdumioną, może nawet i nieco zszokowaną minę na dopytywanie się mężczyzny. - Na wieki? Skąd! - wykrzyknęła wreszcie po parunastu sekundach i pozbieraniu rozsianych nagle myśli do kupy, prostując się przy tym na swoim wygodnym, pozbawionym oparcia krzesełku. - Oferuję im nauki w zajmowaniu się elektronicznymi cackami, ich naprawianiu i ulepszaniu, a kiedy ci stwierdzą, że tego nie chcą bądź kiedy zdobędą tyle wiedzy oraz umiejętności, ile im pasuje, to ich wypuszczam - odparła szczerze i ze zdecydowaniem, zakładając ręce na klatce piersiowej dla podkreślenia powagi swojej wypowiedzi. - Moja stwórczyni zapoczątkowała to sekretne nauczanie, tylko dla tych, którzy zdołają się tu dostać, a ja ciągnę jej pracę oraz marzenia dalej - dodała po chwili z delikatniejszym, czulszym uśmiechem, nim skoczyła na nogi i wskazała na leżący na blacie, na wpół rozebrany laptop. - Nie chcesz spróbować? Trzeba tutaj tylko wszystko podłączyć i zlutować parę kabelków - zaoferowała gorliwie, niemal natychmiast dopowiadając: - Jak chcesz, to mogę dać ci parę wskazówek odnośnie tego, jak to zrobić... albo możesz sprawdzić, czy dasz radę sam to zrobić. Ach... i tamte drzwi to jest jedyne wejście i wyjście tutaj. - Chciała przetestować Technika, która dostał się do tego kąta pradawnych, wiekowych podziemi i zobaczyć, jak rozwinięte posiada zdolności radzenia sobie z tego typu zadaniami. Jeżeli chciał, oczywiście - nic bez przymusu!

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: chłodnawo (mniej więcej 7 stopni Celsjusza), wiatru tu brak, jest około godziny dziewiętnastej.

Lazarus | Kategoria B | Cel: Umiejętność - Mechanika Elektronika
"Zawsze kupuj więcej drutu, niż potrzebujesz!"

Jedni preferują mieć do czynienia z człowiekiem, jako że nie tylko uważają interakcje te oraz dysputy za bardziej żywe, prawdziwe i wartościowe, ale i ci spośród nich, co instynktownie lub na bazie doświadczeń zdolni są odczytać ludzkie intencje i reakcje bądź chociaż odrobinę maczali palce w psychologii mają przekonanie o tym, że panują nad sytuacją; że potrafią przewidzieć czyny i słowa drugiej persony; że wiedzą, co kryje się za noszonymi przez innych maskami. Natomiast drudzy, jak Lazarus, wolą zadawać się z androidami, które to mają zakodowane w sobie pewne wartości, zachowania, wiedzę i praktycznie wszystko inne, co czyni je w miarę łatwymi do przejrzenia pod względem możliwie podejmowanych przez nie działań. Nie miał on, jednakże, na tyle informacji o swej aktualnej towarzyszce, ażeby być pewnym tego, iż nie ma ona włożonego w niej czegoś dziwnego, zaskakującego lub niebezpiecznego.
- Horror - rzekła z zainteresowaniem i zastanowieniem kobieta, stukając się smukłym palcem po brodzie w geście zadumy oraz próby rozwikłania znaczenia tegoż słowa. - Czym jest horror? - zapytała wtem Technika, samej nie będąc zdolną do rozszyfrowania tego wyrazu i zwracając się o pomoc z tym do kogoś, kto termin ten kojarzy. Nie tylko kojarzy, ale i sam użył go podczas wyjaśniania innego słowa, creepy.

Przyglądała się bez zbędnego komentowania temu, jak mężczyzna przechodzi na drugą stronę metalowego, stosunkowo niskiego stołu i chwyta za jeden z luźnych, przeznaczonych do bycia zlutowanymi kabelków. Mrugnęła, słuchając jego wypowiedzi zakończonej skierowanym w jej stronę pytaniem, przez chwilę nic nie mówiąc i tylko badawczo, przenikliwie wpatrując się w jego ozdobioną bliznami twarzyczkę - nie wyglądała w momencie tym jak radosna, podchodząca pod trzydziestkę, acz cechująca się uroczą aparycją dziewucha, ale jak doświadczona szefowa kuchni, która do spróbowania i ocenienia dostała danie upichcone przez jednego z jej pracowników. Wtem czar ten i wrażenie prysło niby bańka mydlana, kiedy to niewiasta usiadła energicznie na krzesełku swoim i zakręciła się na nim raz, drugi, aby wreszcie zatrzymać się gwałtownie z palcem wycelowanym prosto w Lazarusa.
- Pewnie, że znam! Muszę jakoś zdobywać swoje materiały, czyż nie? - rzuciła z przekornym, zawadiackim uśmiechem, po czym wyprostowała się i wskazała na biedny, wybebeszony laptop. - Jak uda Ci się go naprawić z najwyżej trzema moimi wskazówkami, to nauczę Cię tych rzeczy - zadeklarowała z poważnym kiwnięciem głową, aby zaraz założyć rączki na klatce piersiowej i czekać na to, aż potencjalny uczeń jej zabierze się do roboty.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: chłodnawo (mniej więcej 7 stopni Celsjusza), wiatru tu brak, jest około godziny dziewiętnastej.
  
• To teraz jedziemy z działaniami pasującymi do regulaminu zdobywania umiejętności, ne c:

Lazarus | Kategoria B | Cel: Umiejętność - Mechanika Elektronika
"Zawsze kupuj więcej drutu, niż potrzebujesz!"

Rozluźniła się nieco ze swojej sztywnej, poważnej pozy przywodzącej na myśl nauczyciela czekającego na to, aż uczniowie skończą zadane im ćwiczenia i położyła oba łokcie na metalowym blacie stołu, po czym podparła podbródek na złączonych nasadach swoich dłoni. Z zaciekawieniem i delikatnym, marzycielskim wręcz uśmiechem malującymi się na twarzyczce słuchała prezentowanego przez Lazarusa wyjaśnienia tego, czym jest horror i na pytanie przez niego zadane zachichotała raźnie, wesolutko - niby słowik, który mimo bycia zamkniętym w stalowej, niedużej klatce potrafi cieszyć się z krajobrazów malujących się za oknem; ekscytować się widokiem innych ptaków szybujących po bezkresnym, szafirowym niebie; śpiewać głośno, radośnie i do wtóru swym dalekim, acz jakże bliskim pobratymcom.
- Nie mam zakodowanego strachu, lecz znam jego definicję - odparła w końcu, przyglądając się przy tym temu, jak mężczyzna chwyta za kombinerki i zaczyna majstrować nimi przy luźnych kabelkach biednego, rozbebeszonego laptopa. - A o ogień martwić się nie musisz - dodała w odpowiedzi na drugie jego pytanie i parsknęła cichutko, acz wyraźnie śmiechem pod nosem po ujrzeniu spojrzenia, jakim Lazarus obdarzył jej wierną, własnoręcznie przez nią poskładaną lutownicę.

Może na to nie wyglądało i być może tonęło to w miękkich, lekkich uśmiechach; w chichotach zabarwionych czystą, słodką beztroską; w udawanej powadze i różnorakich, okraszonych humorem iskrzącym się w czekoladowych oczach rolach odgrywanych przez brązowowłosą, lecz Pani Android o wdzięcznym imieniu Chikasen poświęcała naprawdę dużo uwagi czynnościom wykonywanym przez Łowcę. Nadzorowała jego działania i uważnie obserwowała jego pracę, coby w porę i w razie potrzeby odpowiednio, szybko zareagować - tak na możliwie przydarzającą mu się krzywdę, jak i na prawdopodobieństwo tego, że uszkodzi on bezpowrotnie sprzęt, na którym aktualnie ćwiczył swoje raczkujące umiejętności.
- Jeśli Ci się nie uda, to będziesz musiał dostarczyć mi jakąś nową zabawkę do rozebrania i złożenia. Im nowsza, tym lepsza! - rzuciła raźnie, delikatnie kręcąc się - chociaż bardziej pasował tu termin "wiercąc się" - na swoim miejscu w lewo i prawo, w lewo i prawo. I tak calutki czas, jakby nie mogła usiedzieć spokojnie na swoim tyłku i musiała cały czas coś robić, być w ruchu, czymś się zajmować, inaczej wybuchnie z nadmiaru nazbieranej energii. - Nie zamknę Cię tu przecież, jak próbę tę spartolisz! Na księżniczkę mi nie wyglądasz, żeby Cię w wieży, czy tam kanałach, więzić! - dopowiedziała ze śmiechem dźwięcznym, aby zaraz zatrzymać się raptownie na krzesełku swym i z przekornym uśmiechem wskazać smukłym palcem na jedno z dopiero co zlutowanych, dwu-kablowych połączeń. - Te powinny być na odwrót. - Mrugnęła do niego zadziornie, zaraz machając ręką w zachęcającym do dalszej pracy geście.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: chłodnawo (mniej więcej 7 stopni Celsjusza), wiatru tu brak, jest około godziny dziewiętnastej.