Ogłoszenia podręczne » KLIKNIJ WAĆPAN «

Go down

Cel: Umiejętność: Akrobatyka (konkretnie parkour)
Czas akcji: na przestrzeni ostatnich kilku lat
Postacie: Natalie, szarzy NPC i może ktoś jeszcze
Miejsce akcji: M-3
                                         
avatar
Gość
Gość
 
 
 


Powrót do góry Go down

1. Podjęcie decyzji o nauce i szukanie informacji na ten temat.

Natalie weszła do pokoju i rzuciwszy kąt torbę, usiadła przed komputerem.
Miała szczerze dość biegania ciągle na metra, autobusy czy zajęcia. Przez te tłumy ludzi zawsze musiała się spieszyć i przeciskać. Nienawidziła tego. Nienawidziła ich dotyku, hałasów i ciągłego popychania. Była gotowa zrobić wszystko, byleby to wszystko ominąć.
Włączyła urządzenie i rozsiadła się wygodnie na fotelu.
Jak to się nazywało? Par.. par... parkour! Tak, parkour. Czytałam o tym kiedyś. To może się przydać, ale potrzebne będzie więcej informacji.
Włączyła wyszukiwarkę i wpisała interesujące ją hasło. W ułamku sekundy wyświetliła się przed nią dość pokaźna lista stron do odwiedzenia. Dziewczyna nie kliknęła w pierwszy link. Wolała najpierw przeczytać opisy. Niebawem odnalazła najodpowiedniejszą stronę.
Uśmiechnęła się zadowolona ze znaleziska i zaczęła czytać.

Niko napisał:Czym jest parkour?
To metoda treningowa mająca na celu udoskonalanie siebie poprzez nauczenie się naturalnego poruszania się i pokonywania przeszkód. Zasady, których się przy nim uczysz mogą przydać ci się w różnych aspektach życia. Niektóre z korzyści to: umiejętność efektywnego poruszania się w trudnych sytuacjach, wzrost sprawności fizycznej, pewności siebie i samokontroli. Niestety, są też minusy. Osiągnięcie prawdziwych korzyści wymaga dużo czasu i wysiłku.
Jesteś zainteresowany?
To ty musisz podjąć decyzję, czy jesteś gotów na poświęcenie. Nie zabieraj się za to tylko dlatego, że ktoś uznał to za modne.
Znajdź nauczyciela
Oczywiście, samodzielne opanowanie wielu trików jest możliwe, ale znacznie łatwiej ci będzie jeśli znajdziesz kogoś, kto cię poprowadzi.
Najpierw teoria, później praktyka
...
...
...

Dziewczyna przeczytała szybko artykuł i zanotowała w głowie najpotrzebniejsze rady.
A więc najpierw sprawność fizyczna i równowaga? To się da załatwić.
Uśmiechnęła się szeroko i wyłączyła komputer. Wyszła z pokoju. W kuchni przecież czekał na nią stygnący obiad.
                                         
avatar
Gość
Gość
 
 
 


Powrót do góry Go down

2. Codzienne ćwiczenia i praca nad sprawnością fizyczną. (ćwiczy codziennie od kilku lat)

Ranek. Pierwsze promienie słońca wpadły do mieszkania Anterio. Natalie już nie spała. Nie mogła. Zawsze wstawała wcześnie, ale nigdy nie narzekała na nudę.
Podniosła się z łóżka przed piątą rano. Rozciągnęła się, zrobiła serię pajacyków, kilka pompek, przysiady... Lista porannych ćwiczeń była długa. Długo też to zajmowało, ale przecież nie miała nic lepszego do roboty o tej porze, czyż nie?
Hmm. Przydałoby się tu zamontować drążek.
Odłożyła skakankę i zabrała się za ponowne rozciąganie. Musiała przecież pracować nad tym, by mięśnie były jak najmniej widoczne, a ćwicząc codziennie aż tyle bardzo się na to narażała. Dlatego porządne rozciągnięcie ich było takie ważne.
O! To ja umiem już nawet zrobić szpagat? Chyba trochę przesadzam z tym. Gimnastyczką przecież nie chcę zostać.
Zaśmiała się wstając z podłogi.
- Dobra, wystarczy już tego. Dzisiejsza poranna seria już zakończona - szepnęła do siebie i podniosła się z podłogi.
Ruszyła do łazienki. Był najwyższy czas, by przygotować się do szkoły.


Wróciła do domu późnym wieczorem. Była już trochę zmęczona tymi wszystkimi zajęciami i treningami, ale nie mogła tak po prostu położyć się teraz na łóżko. Czekał przecież jeszcze wieczorny trening.
Odłożyła rzeczy na miejsce, zdała Ikarowi raport z dzisiejszego dnia, przebrała się, wzięła odtwarzacz i słuchawki, a następnie wyszła.
Wieczór. Doskonały czas żeby pobiegać.  
Włączyła muzykę, rozciągnęła się trochę i ruszyła. Najpierw po schodach, po których i tak zawsze schodziła. Jakoś wolała je od wind.
Biegła między budynkami. Tymi nieco rzadziej uczęszczanymi ścieżkami. Przecież nie cierpiała ludzi, których nawet o tej porze było sporo na ulicach.
Do mieszkania wróciła po godzinie. Wczłapała się na czwarte piętro i weszła do środka. Od razu skierowała się po prysznic. W łazience jeszcze trochę się rozciągnęła, a później już miała wolne. No, prawie.

Umyła się, zjadła kolację, przeczytała książkę, trochę odpoczęła.
Było już dość późno, więc musiała się zbierać do spania.
Wykonała jeszcze kilka męczących, ale krótkich ćwiczeń. Plank,  kilka przysiadów, brzuszków i pajacyków.
Wślizgnęła się do łóżka. Ten dzień można było uznać za zakończony. Wszystkie małe rytuały zostały wypełnione.
Uśmiechnęła się pod nosem i obróciła na drugi bok.
Niebawem zasnęła.


Ostatnio zmieniony przez Natalie dnia 29.08.15 18:22, w całości zmieniany 1 raz
                                         
avatar
Gość
Gość
 
 
 


Powrót do góry Go down

3. Pierwsze ćwiczenia na równoważni. (miesiąc)

Westchnęła patrząc na swoje dzieło.
No. Od czegoś trzeba w końcu zacząć.
Wzruszyła ramionami i weszła na swoją prowizoryczną równoważnię.
Obecnie była to po prostu dwumetrowa deseczka o szerokości pięciu centymetrów ustawiona na podłodze w pokoju. Przemyciła ją tu wracając ze szkoły, kiedy Anterio był jeszcze w pracy. Nie miała ochoty tłumaczyć mu się ze swoich planów, a tym bardziej narażać się na śmieszność, prezentując mu swoje pierwsze próby.
Ostrożnie postawiła kilka pierwszych kroków starając się przejść na drugi koniec kładki. Strasznie chwiała się na boki. Nawet po tych wszystkich eksperymentach i "poprawkach" w laboratorium, nie mogła robić wszystkiego od razu doskonale. Ba, nawet treningi walki wręcz i bronią białą nie sprawiły, że była mistrzem sprawności fizycznej. W niektórych kwestiach musiała jeszcze popracować nad równowagą.
Przy pierwszym podejściu przeszła całą długość deseczki, ale podczas drugiego spaceru już spadła.
Spróbowała ponownie.
Przecież jednak porażka to nic.
Dobra, druga to też nie problem.
I... trzecia.

Z każdą kolejną próbą coraz bardziej się denerwowała. Niby udawało jej się zajść coraz dalej, ale ciągłe spadanie z pewnością nie działało dobrze na jej ego.
Mimo wszystko, nie poddawała się.

Tego dnia spędziła dziesięć minut na próbach opanowania własnego ciała i tego, jak powinna je układać by zachować równowagę.
Czy odczuła efekty? Na razie nie bardzo.

W następnych dniach, ćwiczyła codziennie. Nie raz czy dwa. Przy każdej okazji.
Przerwa w czytaniu? Na równoważnię.
Wróciła ze szkoły? Na równoważnię.
Zjadła obiad? Na równoważnię.
Właśnie wzięła kąpiel? Na równoważnię.
Starała się ćwiczyć przy każdej okazji. Choć kilka minut.
Czy teraz widziała efekty? Z czasem coraz większe.

Po niecałym miesiącu mogła już spokojnie chodzić po kładce w przód, w tył, bokiem, robić przeskoki... Czasem się jeszcze zachwiała, ale nie miała się już chyba czego wstydzić. Szło jej naprawdę całkiem nieźle.
                                         
avatar
Gość
Gość
 
 
 


Powrót do góry Go down

4. Poprzeczka idzie w górę. Natalie przyzwyczaja się do ćwiczenia na wysokości.

Z dnia na dzień szło jej coraz lepiej. Zwykłe spacerowanie po równoważni nie stanowiło już problemu. Ba, nawet po linie była w stanie przejść. Ale to jej nie satysfakcjonowało. Droga była jeszcze daleka.
Po miesiącu "wstępnej nauki poruszania się" przyszła pora na nieco ciekawsze rzeczy.
Pierwszym wymyślonym urozmaiceniem była gwiazda. Niby nic szczególnego jeśli robisz to na normalnym podłożu, ale tutaj musiała trochę poćwiczyć.
Na razie, ani razu się jeszcze nie przewróciła, ani niczego sobie nie stłukła, ale wiele razy wylądowała poza równoważnią. Mimo starań, nogi uparcie nie chciały wylądować w DOKŁADNIE wyznaczonym miejscu, a wystarczył przecież kawałeczek, by coś poszło nie tak.
W końcu, po tygodniu ćwiczeń i kilkudziesięciu powtórzeniach Natalie zaczęła się orientować, co robi nie tak przy swoich "urozmaiceniach". Mogła iść dalej.
Zaczynała się już naprawdę pewnie czuć na tym terenie. Z czasem zaczęła się na nim poruszać całkowicie swobodnie.

Przyszedł czas na podniesienie poprzeczki. Dosłownie. Jej równoważna powędrowała teraz na dwa krzesła. Wysokość jednego metra nad ziemią to może niezbyt wiele, ale na potrzeby ćwiczeń było doskonałe.
Dziewczyna początkowo nie czuła się najlepiej stając teraz na kładce. Miała wrażenie, jakby ta miała się pod nią teraz załamać albo przesunąć się i ją zrzucić. Pierwsze kroki stawiała niepewnie, ale jeszcze tego samego dnia uświadomiła sobie, że tak naprawdę niewiele się zmieniło. Wszystko było w głowie.

Takie ćwiczenia w zaciszu własnego pokoju trwały łącznie jakieś dwa miesiące. Później musiała się już niestety przenieść z tym na ulicę. Blight'a mogłyby zaniepokoić dźwięki spadających ze ścian przedmiotów. No i uczenie się w warunkach naturalnych było chyba znacznie lepszym pomysłem, bo niby po co sprowadzać sobie wszystkie "przyrządy do ćwiczeń" do pokoju, skoro wszystkie są na mieście?
                                         
avatar
Gość
Gość
 
 
 


Powrót do góry Go down

5. Pierwsze ćwiczenia w terenie (na barierce). Początek zabawy z przeskakiwaniem przeszkód.

Szła powoli między budynkami. Jak zwykle, starała się uciec od zgiełku miasta.
Za dużo ludzi, za dużo hałasów, za dużo... wszystkiego. Czasami naprawdę nienawidziła tutaj mieszkać. Zwłaszcza od czasu przeprowadzki do mieszkania w centrum. Życie na obrzeżach miało jednak jakiś urok. Zawsze można było wymknąć się z domu, przeskoczyć płot i pognać w stronę lasu. tam można było przynajmniej liczyć na chwilę spokoju i samotności. A tutaj? Tutaj już nie bardzo. Wszędzie byli ludzie. Trzeba było się porządnie naszukać, żeby odnaleźć jakieś miejsce dla siebie.
Minęła antykwariat i skręciła w boczną uliczkę.
Wzięła głęboki wdech, przymknęła oczy i wsłuchała się w otoczenie.
Nareszcie trochę spokoju..
Uśmiechnęła się delikatnie i oparła o ścianę. Zdjęła z głowy kaptur i poprawiła luźny kucyk.
Rozejrzała się powoli wokół siebie.
Idealnie.
Ponownie się uśmiechnęła i odbiła delikatnie od ściany, by ruszyć w kierunku tylnego wejścia do sklepu.
Był tu niewielki podjazd dla samochodu dostawczego, barierka, kontener na śmieci, schody przeciwpożarowe i najważniejsze, odrobina spokoju.
Dziewczyna chwyciła za metalową poręcz i szarpnęła ją mocno kilka razy. Wydawała się stabilna. Młoda rozejrzała się jeszcze dla pewności, czy nikt się tutaj nie kręci, po czym wspięła się na barierkę.
- No to teraz tak, jak ćwiczyliśmy - szepnęła do siebie, prostując się i starając się zachować równowagę.
Na początku przeszła się tylko wzdłuż poręczy, by "nieco lepiej się z nią zapoznać". Później spróbowała stanąć na niej na rękach.
Heh. Pierwsze podejście nie wyglądało zbyt zgrabnie. Powieść, też się nie powiodło. Natie musiała szybko wylądować na ziemi. Trochę zbyt mocno uderzyła stopami o beton, gdyż trochę ją to zabolało. Skrzywiła się, ale nie zrezygnowała.
Zrobiła jeszcze kilka łatwiejszych ćwiczeń, które opanowała już w domu, a następnie zabrała się za to, po co tu przyszła.
Uśmiechnęła się do siebie.
- No to zaczynamy zabawę...
Stanęła przy barierce i zrobiła cztery duże kroki w tył. Musiała nabrać rozpędu. Ruszyła w stronę poręczy, ale w ostatniej chwili się zatrzymała.
Nope. Za blisko. Potrzebny mi większy rozbieg.
Znowu się cofnęła, ale tym razem na odległość pięciu dużych kroków. Wystartowała, a będąc w odległości niecałego metra od przeszkody, mocno się wybiła, by wylądować po drugiej stronie.
Doskonale nie wyszło, ale cel został osiągnięty. Trzeba jeszcze było dopracować nieco przekładanie nóg, by o nic nie zahaczały, ale od czego są ćwiczenia?
Natalie powtórzyła czynność jeszcze kilkukrotnie.
No, nie było źle. Powiedzmy, na dzisiaj zadowalająco.
Spojrzała na zegarek i ruszyła powoli w stronę ulicy. Naciągnęła na głowę kaptur. Musiała już wracać do domu.
                                         
avatar
Gość
Gość
 
 
 


Powrót do góry Go down

6. Trening w parku i ćwiczenie skoków. (trzy miesiące podobnych treningów)

Żwawo maszerowała przez miasto nucąc coś pod nosem.
Wyjątkowo dopisywał jej dzisiaj humor. Właściwie, to był całkiem dobry dzień. Nie miała żadnych nieprzyjemności, wykłady były nad wyraz ciekawe, a słonce kilka godzin temu schowało się gdzieś za chmurami. Ludzi też był jakby mniej.
Wzięła głęboki wdech.
Żyć nie umierać.
Zaśmiała się przeskakując przez barierkę i wchodząc na teren parku.
Późną jesienią i w środku tygodnia nie było tu zbyt wielu spacerowiczów, więc Natalie mogła być pewna, ze znajdzie tutaj trochę spokoju.
Podniosła twarz w stronę pochmurnego nieba i się uśmiechnęła. Szła jeszcze przez kilka minut aż dotarła w końcu do niewielkiego zagajnika.
Oprócz ścieżki, kilku ławek, i roślinności nie było tu niczego.
Przeskoczyła sprawnie oparcie ławki i rozsiadła się na niej wygodnie.
Cudowna pogoda. Po prostu cudowna.
Wzięła kolejny głęboki wdech i wsłuchała się w szum wiatru. Prawie nie było stąd słychać zgiełku miasta.
Siedziała tak może przez dwie minuty, po czym zerwała się nagle z miejsca.
Dość tej bezczynności. Czas trochę poćwiczyć.
Cofnęła się o kilka kroków i przyjrzała ławce.
Wyglądała solidnie i była przykręcona do podłoża, więc chyba się nadawała.
Natalie wzruszyła ramionami i wskoczyła na nią. Przeszła się kilka razy po oparciu i zatrzymała na środku. Strasznie ją korciło, żeby zejść z niej robiąc salto w tył niestety wiedziała, że nie opanowała jeszcze za dobrze tej sztuczki. To musiało poczekać.
Zwyczajnie zeskoczyła na ziemię i oddaliła się nieco od ławki.
Wzięła rozpęd i przeskoczyła ją, z gracją lądując po drugiej stronie. Powtórzyła ćwiczenie w obie strony. Cóż, ten trik mogła już odhaczyć. Był dopracowany.
Zadowolona z siebie, ruszyła dalej.
Szukała teraz czegoś konkretnego. Potrzebowała dzisiaj dwóch poręczy w niewielkiej odległości od siebie.
Po drodze przeskoczyła jeszcze kilka śmietników na różne sposoby. W końcu znalazła odpowiednie miejsce do dzisiejszych ćwiczeń.
Jak zwykle, upewniła się, że konstrukcja się pod nią nie zawali, po czym spróbowała przeskoczyć obie przeszkody za jednym podejściem.
Auć.
Zetknięcie się z drugą rurą nie należało do przyjemnych. Dziewczyna nie zdążyła przełożyć odpowiednio nogi i zaliczyła bolesne stłuczenie i nieprzyjemny kontakt z podłożem.
- Dobra, za szybko... - zamruczała rozmasowując stłuczone miejsce.
Podniosła się z ziemi i wspięła na konstrukcję. Zaczęła spacerować to po jednej poręczy, to po drugiej. W końcu płynnie przeskakiwała z jednej na drugą.
Zrobiła na rurce coś na kształt gwiazdy i zeskoczyła.
No to drugie podejście..
Westchnęła zatrzymując się przy przeszkodzie i analizując, co musi zrobić.
Spróbowała ponownie.
Tym razem udało jej się pokonać obie poręcze, ale musiała jeszcze popracować nad lądowaniem. Było zbyt niepewne.
Powtarzała to ćwiczenie w obie strony przez kilka minut, a gdy uznała, że na razie wystarczy, wzięła się za kolejną znalezioną w internecie sztuczkę.
Musiała przeskoczyć jedną poręcz i wylądować na drugiej. Jak? Kombinacją. Najpierw wykonać zwykły przeskok, a później wylądować na drugiej poręczy śródstopiem. To ostatnie było teraz dość ważne. Jeśli zrobiłaby to źle, mogłaby wylądować twarzą na betonie.
Niee. Nie będzie aż tak źle. Jakoś się wyratuję.. Jakoś.
Wzięła głęboki wdech i ruszyła.
W parku było słychać dziewczęcy pisk.
Natalie wylądowała nieco przestraszona na wyznaczonym miejscu. Coś było jednak nie tak. Zamiast stać wyprostowana, kucała i kurczowo trzymała się poprzeczki obiema rekami. Serce waliło jej jak oszalałe.
Prawie się zabiłam.
No dobra, nie było aż tak źle. Ale ledwie wyszło!

Opuściła nogi i usiadła na poręczy. Musiała się uspokoić zanim wzięła się za dalsze ćwiczenia.
Na szczęście, do domu wróciła jedynie z trzema nowymi siniakami i zdartą ręką.
                                         
avatar
Gość
Gość
 
 
 


Powrót do góry Go down

Trzasnęła drzwiami.
Pieprzony dupek.
Zawarczała i rzuciła torbę obok łóżka, na które wskoczyła. Położyła się na plecach i głęboko oddychając, zamknęła oczy.
Idiota. Ja rozumiem, że nie jest miło tak przy całej klasie wyjść na mniej inteligentnego niż uczennica, ale zbywanie tego argumentem "skoro jesteś taka mądra, to pokażesz nam jutro jak się robi coś, co będziecie brać na trzecim roku" to cios poniżej pasa.
Ponownie zawarczała, obracając się na brzuch. Nie wytrzymała tak jednak długo. Uspokajanie się nigdy nie było jej dobrą stroną. Uderzyła pięścią w materac i zsunęła się z łóżka. Zdjęła koszulę i została w samym topie.
Jebać to, jebać to, jebać to.
Zaczęła robić pompki. Chłód bijący od paneli i wysiłek fizyczny, na którym się skupiła był dla niej w końcu ukojeniem. Powoli przestawała myśleć o wykładach, z których właśnie wróciła i skupiała się na obecnej chwili.
Padła na podłogę. Nie była jeszcze wykończona. To była dopiero rozgrzewka. Miała coś jeszcze w planach. Coś, co w sumie ćwiczyła już od dłuższego czasu.
Ile to będzie? Zaczęłam jakieś dwa tygodnie temu, nie?
Z jękiem lekkiego niezadowolenia podczołgała pod ścianę. Wstała z ziemi i rzuciwszy okiem na znajdujące się dookoła przedmioty, zmieniła swoją pozycję o 180 stopni. Dosłownie. Bez chwili zawahania wykonała sprawny skłon i już po chwili stała na rękach, opierając pięty o ścianę.
Coś było nie tak. Coś się nie zgadzało. Było inaczej, niż zwykle.
Cholera. Zapomniałam o butach.
Przewróciła oczami.
Eh. Nie ważne.
Odsunęła powoli stopy od ściany, by bardziej jej nie pobrudzić i upewniwszy się, że nadal znajduje się w stabilnej pozycji, ostrożnie ugięła ręce. Uśmiechnęła się pod nosem i zaczęła je prostować.
Przynajmniej nie walnęłam twarzą o deski.
Wykonała to ćwiczenie jeszcze kilka razy zanim poczuła, że jej mięśnie naprawdę zaczynają się już męczyć.
No to jeszcze ostatnie. Może tym razem uda się nieco dalej.
Wzięła głęboki oddech i jeszcze raz rzuciła okiem na sąsiednie przeszkody, do których nie miała ochoty dobić, po czym z lekkim grymasem, podniosła jedną rękę i wykonała pierwszy "krok". Później drugi. I trzeci. Doszło do sześciu. Ba. dotarła nawet na środek pokoju, zanim ręce zupełnie odmówiły jej posłuszeństwa i postanowiły się pod nią załamać. Oczywiście, była na to przygotowana. Upadając, przeturlała się po prostu na plecy i zakończyła swój pokaz w pozycji horyzontalnej, ciężko oddychając.
W tym momencie do pokoju weszła jej współlokatorka i dziwnie się na nią popatrzyła.
- Co ty znowu wyprawiasz? - rzuciła z niezadowoleniem i ruszyła w stronę swojego biurka.
Natalie zmierzyła ją wzrokiem. Nawet nie ukrywała uczuć, jakie do niej żywiła. Obie się nie lubiły.
Dziewczyna podniosła się z podłogi i bez słowa podeszła do okna. Otworzyła je na oścież i przełożyła jedną nogę przez parapet. Dopiero teraz zwróciła się do koleżanki.
- Ciesz się. Masz wolne popołudnie. Nie czekaj na mnie, bo nie wiem, kiedy wrócę - uśmiechnęła się do niej kwaśno i przełożyła głowę na druga stronę. Nie można powiedzieć, by blondynka nie była zachwycona jej oświadczeniem. Z drugiej jednak strony, starała się nie okazać żadnych emocji na tę informację. Zupełnie, jakby jej nie usłyszała.
Głupia dziewucha. Kiedy znajdą mi inną znajomą do pokoju w akademiku?
Studentka pokręciła głową schodząc po gałęziach drzewa rosnącego przy jej oknie. Myślami była już gdzieś indziej. Musiała się przejść.
                                         
avatar
Gość
Gość
 
 
 


Powrót do góry Go down

Wątek zawieszony - brak zainteresowania fabułą.
                                         
avatar
Gość
Gość
 
 
 


Powrót do góry Go down

                                         
Sponsored content
 
 
 


Powrót do góry Go down

- Similar topics

 
Nie możesz odpowiadać w tematach