Grałam ale nie wiem czy mi pójdzie na tym lapie plus byłam dośc kiepska ; ) (w jakich to ja grach nie byłam kiepska xD)

Muszę w to zagrać |:

Hehehe, jak będzie komu kiedyś brakowało człowieka do teama (cztery w kampanii czy osiem w kontrze, albo i tylko we dwójkę), to ja jestem za zacieśnianiem więzi podczas odstrzeliwania kolejnych zombie |D (nie, żebym kompletnie nie miała na razie czasu, ale jakby co można kiedyś spróbować.) po sesji na przykład hhahah, choć nie wiem czy w tym roku zdam >D)

Co lubię w L4D2 to "fabuła"/postacie (wbrew wszystkiemu fabułę to ma, ale jak to ma Valve w zwyczaju ze swoimi grami wszystkiego musisz dowiedzieć się poza grą, czyli darmowy komiks na oficjalnej stronie, komentarze twórców, w grze rozsypane informacje w formie graffity na ścianach czy krótkie dialogi pomiędzy bohaterami) i to chyba pierwsza gra gdzie nie kręcę nosem na multi (ale tylko ze znajomymi, bo na serwer bym sama nie poszła). Czy kampania na cztery osoby czy to kontra (postacie vs zombie, tak jest, możesz sobie pograć zainfekowanym!), no fajna zabawa.
Osobiście jestem fanem strzelb (czyli zawsze umieram pierwsza, bo co z tego, że lubię jak nie umiem? no i wiadomo, ze strzelbą idzie się pierwszym więc...) i snajperek (jeśli ktoś miły będzie mi pleców pilnował), karabinu maszynowego nie tknę nawet kijem. Moim największym problemem jest jednak samozapłon, nigdy nie dawajcie mi do ręki mołotowa. Pipe bomb jest o wiele bezpieczniejsze.

Coby zachęcić dalej, poza hordami zwykłych zombiaków L4D2 ma szereg Specjalnych Zainfekowanych, który wyglądają i zachowują się inaczej niż bezrozumna horda (i to tymi rodzynkami gra się w kontrze). Hunter atakujący znienacka i zwalający gracza z nóg, z radością wygryzający ci flaki, zazwyczaj wtedy w okolicy jest gdzieś Smoker atakujący z dystansu językiem, napakowany i robiący rozróbę dookoła Tank. I dlatego gra w drużynie jest ważna, żeby się pilnować na wzajem, bo niezbędna jest pomoc drugiego gracza, że pomógł ci wstać, odstrzelił język Smokerowi i tak dalej.

Przecena na Stemie jest teraz na L4D2, do pierwszego grudnia.

To wpadaj Nath ale poszukaj na steamie promocji bo jest płatne. No chyba, że ściągniesz ^ ^

Edit:
Och Ego, to fakt, gra się co najmniej beznadziejnie z obcymi ludźmi każdy robi co innego, nikt nikogo nie pilnuje i inne takie. No ughrrr straszne!
Osobiście nie pamiętam jaką lubiłam broń ale chyba był to karabin maszynowy... i uwielbiam patelnię! i ten dźwięk

Jezu raz grałam zombiakami i nigdy więcej, tak bardzo nie ogarniam, że to aż piękne

Tak btw przecena to 2.79euro. Mniej niz paczka fajek. Mocne tak.

Jakie to smutne że nawet tyle nie mam, bo bym się dołączył z chęcią Grałem nieco "mniej oficjalnie" i kurde, samemu jest fajnie, ale w kilka osób... Mmmm.

I podzielam zdanie co do shotgun'ów. Też je uwielbiam, choć też lubię używać pary pistolecików. Nie wiedząc czemu, ale cholernie fajnie się nimi załatwia zombiaki.

Hysterics napisał:i uwielbiam patelnię! i ten dźwięk

Albo brzdęk gitary jak komuś nią przyfasolisz c:
Ale wydaje mi się, że kataną i maczetą najłatwiej jednak operować. Kijem bejsbolowym zamach trwa wieki a i tak nie mogę sobie trafić. Albo czas odpalenia piły. Fajna jest na hordy, ale zanim ja zmienię broń, odpalę sprzęt, to pół życia już nie mam. Jak ktoś ogarnia to dobrze dla niego (ja taka niezaradna).

Hysterics napisał:Jezu raz grałam zombiakami i nigdy więcej, tak bardzo nie ogarniam, że to aż piękne

Rety, a ja uwielbiam >D
Najlepszą taktyką to 1) atakować zgubione owieczki, które wybiegają do przodu albo zostają z tyłu or 2) zmowa na masowy atak w strategicznym przejściu. Drużynowa praca przy graniu zombie jest o wiele bardziej kluczowa niż jak się gra ocalałymi, bo samodzielnym atakiem guzik zrobisz (chyba że twoja drużyna zostawi cię jeśli uda ci się wypełnić podpunkt 1)). Najwięcej satysfakcji mam z Huntera, ale koszmarnie ciężko się nim steruje. Bo trick z nim taki, że zadajesz znacznie więcej obrażeń jeśli skacząc odbijesz się najpierw od budynków zwiększając swoją prędkość albo skoczysz z dużej odległości na postać. A jak nie trafisz za pierwszym razem, a drużyna przeciwna jest ogarnięta to nie ma się szans.

Ursegor, tak! Choć zawsze mam zgryza jak przychodzi do decyzji czy wolę biegać z dwoma glockami czy z jednym, ale bardzo badassowym magnumem.

No własnie Ego praca grupowa... to jest najtrudniejsze w tej grze, chyba jeszcze trudniejsze niż w Lolu... każdy idzie gdzie popadnie i dupka. Jak grasz zoombiakami to bardzo podobnie to wygląda... z tego co pamiętam.

Hm, nie doznałam jeszcze jakiś trudności w multi, może to przez ogarniętych znajomych. Ale mnie to się właśnie wydaje, że w przeciwieństwie do innych gier praca zespołowa jest tu akuratnie całkiem prosta (niestety nie mam się jak odnieść do LoLa, nigdy nie grałam). Wystarczy się nie rozdzielać i niech najlepiej każdy weźmie w łapki różne rodzaje broni (i informować się o tym, ja np. my używamy skypa, ale zdaje się, że w grze jest wbudowany już komunikator).
Btw. to w grze z komentarzem twórców jest dużo pomocnych porad odnośnie pracy zespołowej i jak zostały zbudowane poziomy związku z tym, polecam.

Widocznie mamy tu różne doświadczenia. Praca zespołowa nigdy nie jest prosta, ale to coś co da się wyćwiczyć/ogarnąć. No i wiadomo, ludzie i nastawienie to podstawa. Nie ważne czy ktoś grać umie czy nie, ma to być przecież zabawa c:

Erich napisał:Mój ulubiony gatunek, tak zwane "symulatory depresji".
Papo&Yo jest super, imo nawet lepszy niż The Tale[...], bo temat jest opracowany bardzo osobiście. Child of Light ma podobnie bajkowy klimat, a przy tym nie łamie serca aż tak bardzo (tylko nie wiem, jak jest z polskim tłumaczeniem, a ta gra może wiele stracić z kiepskim przełożeniem). Ori and the Blind Forest też jest taki melancholijno-baśniowy, przy czym ma inną formułę gry, bo to ewidentna zręcznościówka. Ale jeśli ktoś tak nieumiejętny jak ja dał sobie radę, to każdy sobie poradzi.

Baśniowe są jeszcze The Yawhg i Yearwalk, ale one są w innym stylu. Bardzo ładne graficznie i bardzo dobrze zrobione, ale stawiają raczej na mroczną, dorosłą baśniowość niż na dziecięco-niewinną baśniowość.
No i jest jeszcze Dear Esther. Jest poważniejsza i bardziej dojrzała niż wszystkie powyższe, poza tym nie do końca można ją nazwać grą. Wielu ludzi jej nie cierpi, ja ją uwielbiam.

Dorzucam do listy To the Moon, bo zniszczyło mnie emocjonalnie. I w dodatku twórcy pracują nad drugą częścią.

Ktoś CS:GO może coś ten? Nie? A może jednak?