Dziewczyna musiała przyznać, że mężczyzna miał przynajmniej dwie zalety. Nie był tchórzem i umiał sobie radzić w trudnych sytuacjach, poza tym nie wyglądał jej na mięczaka. Może z jego pomocą uda im się stąd uciec, zanim ta szalona baba położy kropkę nad „i”. Wolała nie robić sobie zbyt dużo nadziei na happy end, ale przynajmniej jakaś jej iskierka w niej zapłonęła. Lepsze to niż nic.
  — Jesteś obrzydliwy — stwierdziła, ale w gruncie rzeczy nie wygląda na szczególnie obrzydzoną jego słowami. Ot, po prostu musiała to powiedzieć dla poprawy własnego samopoczucia i dopieszczenia ego. — Skoro nie chcesz mnie zeżreć, to niech będzie, powiem ci. Ta suka nacięła mi ścięgno Achillesa.
  Zamyśliła się przez chwilę, wpatrując się w twarz pogrążonego w wiecznym śnie anioła.
  — Nie pamiętam, jak miał na imię, choć jestem pewna, że mi się przedstawił. W każdym razie opuścił Eden, bo kogoś szukał —  stwierdziła po chwili, zdając sobie sprawę, że ma pustkę w głowie i była niemal pewna, że to zasługa tej starej ropuchy. Musiała w jakiś sposób wpłynąć też na jej umysł, gdy pojawił się tutaj tropiciel. Jasna cholera. Niedobrze. Może właśnie dlatego nie pamiętała tego pokoju i nie miała pojęcia, jak się z niego wydostać?
  – Na co chorujesz?
  Znów skupiła wzrok na swoim rozmówcy.
  — Nie czujesz? — Prychnęła z nagłym rozdrażnieniem, co świadczyło tym, że też nie była do końca stabilna emocjonalna. Takowy stan zmieniał się u niej jak w kalejdoskopie. Aczkolwiek zanim wyjawiła mu nazwę choroby, podwinęła rękaw bluzy, by zademonstrować mu to, co robiło się jej skórą. Na jej powierzchni wytworzyły się odparzenia. — Syndrom obcego. Słowa daję, większe paskudztwo od ciebie. Nie polecam — powiedziała, krzywiąc się przy tym lekko. W zasadzie do teraz nie mogła uwierzyć, że złapała te cholerstwo, ale z drugiej strony skąd mogła wiedzieć, że okolice jej tymczasowego lokum były skażone oporami wirusa X? Pieprzona Desperacja. — Nie pochlebiaj sobie — warknęła, ale miała wrażenia, że pod wpływem słów tego palanta na jej policzkach pojawiły się blade rumieńce. —  I tak nie dorównujesz mi w tym aspekcie.
  Pokazała mu język, niczym mała dziewczynka. Była zbyt spięta, by wyczuć kpinę w jego głosie. Poza tym, gdy opadły emocje, na powrót czuła, że swędzi ją każdy zakamarek ciała, a do tego dochodził jeszcze ból w nodze.
  Przejechała paznokciami po swoim napiętym karku, a w międzyczasie jej oczy nadal pilnie śledziły każdy ruch mężczyzny. Jakoś nie chciała być niemile zaskoczona, skoro już poznał jej dość poważne słabość. Miał przewagę. Za dużo przewagę. Pod pewnym względem wykopała sobie grób własnym rękoma.
  — Jasne, nie wyglądasz mi na bystrego. Pokaż mi co tam masz. — Podpierając się od ścianę, spróbowała wstać i w sumie jej się to udało, chociaż miała trudność w poruszenia jedną z nóg. I to sporą trudność. Przeszła kawałek, asekurując się ścianą, by nie upaść.

Termin: 19.12

  — Zamknij się. Dobrze wiem, gdzie się znajdujemy i w tym tkwi problem — warknęła, bo ten mało subtelny koleś nie musiał ją w tym uświadamiać.
  Uchwyciła w palce zdjęcia i przyjrzała mu się. Fotografia musiała mieć sporo lat, sądząc po jej dość marnej kondycji, ale grunt, że jej zawartość nadal była czytelna. W przerwie na studiowanie jej, kolejny raz utkwiła spojrzenie w tym nikczemniku.
  — Nie wiem, czy chcę byś majstrował przy mojej nodze — rzuciła rozgniewana, aczkolwiek chyba nie miała innego wyboru, jak pozwolić mu się tym zająć. Sama nie miała specjalnej ochoty zadawać sobie jeszcze większej dawki bólu, ale... —  Masz ty w ogóle jakieś uprawienie medyczne? Jakoś nie mam ochoty zwijać się z bólu na każdym kroku — warknęła, spoglądając na niego jak istotę, która nie była wyposażona w rozumu.
  Mimo tej niezbyt optymistycznej paplaniny usiadła z powrotem na podłodze i wystawiła ku nie mu nogę, krzywiąc się przy wykonywaniu tej czynności. Cóż, perspektywa na przyszłość też nie była usłana różami. W gruncie rzeczy nie miała nic do stracenia. Albo zdechnie  w tym miejscu. Albo umrze z bólu. Albo w ewentualnie uda jej się stąd wydostać za pomocą tego ptasi móżdżka.
  Zacisnęła zęby i skierował wzrok na zdjęcie, porównując je od czasu do czasu z tym, co znajdowało się na półkach. Po chwili dojrzała kilka pierwszych różnic.
   — Bingo, bydlaku, jednak nie jesteś aż taki głupi na jakiego wyglądasz. Rożni się położenie niektórych książek — podzieliła się z nim ze swoim spostrzeżeniem, jednak nadal analizowała obraz zamknięty w zdjęciu, by dojrzeć jeszcze więcej różnic.


Termin: 22.12

  Nie utniesz, ale możesz odgryźć, albo ten twój kundel zrobi to za ciebie, przyszło jej do głowy, ale dla odmiany zamilkła. Koniec tego dobrego. Złośliwości im nie mogą się stąd wydostać, poza tym tropiciel miał racje - nogę musi obejrzeć ktoś, kto zna się na medycynie, w innym wypadku do końca życia będzie powolna jak żółw, a jednak jej zwinność w starciu ze silniejszymi była jednym z jej niewielu atutów i nie chciał jej tracić.
  — Daj spokój. Wiesz, że na Desperacji fachowej pomocy medycznej ze świecą szukać — fuknęła od niechcenia, bo w gruncie rzeczy wiedźma była jej medykiem, a teraz... została z niczym. — I jasne. Nawet pasuje do ciebie określenie tania siła robocza — stwierdziła, wykrzywiając usta w złośliwym uśmieszku, choć nie miała najmniejszego zamiaru biernie się przyglądać, jak ten działa. W końcu rozchodziło się tutaj także o jej życie.
  Podźwignęła się. Musiała przyznać, że prowizoryczny opatrunek spełniał swoja funkcje, przynajmniej na razie, choć nadal czuła lekki ból. Podeszła do niego, by służyć mu pomocą w tych ciężkich, intelektualnych bojach. Nie dało się ukryć, że zbiór znajdujących się w tym pomieszczeniu książek był dość pokaźny, więc ustawienie takowych dla jednej osoby było dość czasochłonnym wyzwaniem. W parze szło zdecydowanie lepiej. Poza tym księżniczka posiadała dar szybkiego zapamiętywania, przez co wzięła pod opiekę  lewą stronę, Chyżemu pozostawiając do dyspozycji prawą, niemniej od czasu do czasu zerkała na leżąca w dłoni mężczyzny fotografię, aby się upewnić, że wszystko jest tak, jak kiedyś.
  — Skończyłam — oświadczyła po upływie pięciu minut, po czym poszła mu z pomocą.
  Gdy wszystkie książki zostały poukładane analogicznie do zdjęcia, regał podzielił się na dwie części w akompaniamencie stukotu ukazując niewielką szczelinę w ścianie. Idealną na pomieszczenie bardzo drobnej sylwetki.

Termin: 24.12

  Kiedy ręką Chyżego zawędrowała w kierunku dziury, poczuł przeszywający ból w czterech palcach z pominięciem kciuka. I instynktownie wycofał ramię z otworu.
  Księżniczka chciała zapytać, o co chodzi, ale jej usta zamknęły się zaraz po tym, jak je otwarła. Wbiła przerażone spojrzenie w jego zakrwawioną ręką i pokręciła głową w akcie dezaprobaty. Miała wcześniej do czynienia z tuzinem osobników wyposażonym w niskie IQ, ale temu kretynowi nikt nie dorastał do pięt. Już nie miał żadnych wątpliwości, że jego debilizm sięgnął ujemnej wartości.
  — Przede wszystkim jesteś głupi. Matka cię nie nauczyła, by nie wpychać rąk tam gdzie popadnie? — syknęła usiłując stłumić złość, jednakże niezbyt się jej to powiodło. Urwała spory fragment materiału ze swojego odzienia. — Owiń je — warknęła, po czym zerknęła przez dziurę, ale przez panującą tam ciemność nie była w stanie rozeznać się z tym, co się tam znajdowała. Prychnęła. — Pewnie nie masz przy sobie latarki, co?
  Rozejrzała się po pomieszczeniu, aby znaleźć cokolwiek, co pomogłoby w odkryciu tożsamości istnienia znajdującego się za regałem, ale... po  chwili pożałowała, że odwróciła wzrok. Jej krzyk przeszył powietrze. Tylko milimetry dzieliły jej ramię od kłów bliżej niezidentyfikowanego zwierzęcia.  I zrozumiała, że tropiciel miał więcej szczęścia niż rozumu. To coś najprawdopodobniej chciało odgryźć mu palce. Rozległ się ryk, a potem huk, gdy paskudna morda stworzenia uderzyła o szczelinę. Przerażone spojrzenie kobiety nie spuszczało oczy z czerwonego ślepia, które patrzyło wprost na nią.
  — Tędy nie przejdziemy —  wyszeptała cicho, niemal histerycznie. Drżała na całym ciele.
  Wściekły ryk wydobył się gardła monstrum. Jego oddech nie był pierwszej świeżości. Odór takowego niemal od razu dotarł do węchu dwóch uwięzionych w środku pomieszczenia człekopodobnych istot oraz psa. Regały zadrżały, gdy bestia kolejny raz skonfrontowała swój łeb za ścianą. Kilka tomiszczów przeżyło spotkanie trzeciego stopnia z podłożem.

Chyży — cztery palce tropiciela zostały pogryzione i ledwo trzymają się na swoim miejscu.

Termin: 28/01

  Dostosowała się do jego polecenia. Cofnęła się kilka kroków w tył, w zasadzie to schowała się za jego plecami. Wolała, aby najpierw zginął jej towarzysz. Może akurat bestia się nażre i stwierdzi, że nie potrzebuje więcej pokarmu. Zaszyje się w ciemnym pomieszczeniu i zaśnie. Jasne, nie wierzyła, że może dopisać jej takie szczęście. Poza tym wolała mieć przy sobie mężczyznę, gdy nadejdzie czas na konfrontacje z wiedźmą. Mimo wszystko jej potwornych mocy lękała się dłużej bardziej niżeli ostrych zębów i olbrzymiej paszczy.
  — Kiedyś, bardzo dawno temu. Z... — Urwała, gdy przed oczyma pojawiła się nieznajoma twarz, a wraz z nią ostry ból głowy. Syknęła.  — ...bratem. Uczył mnie — wycedziła, choć to pierwsze słowo z ledwością przeszło jej przez gardło. Wcześniej nawet nie była świadoma istnienia tego członka rodziny. Sądziła, że od dawna była sama. Czarownica znowu mąciła jej w głowie? — Nie wiem, czy nadal potrafię, ale mogę spróbować — dodała po chwili, odgadując, że mężczyzna chce użyć jej swój łuk i wcale nie pogardziłaby takowym. Co prawda dysponowała jeszcze schowanym w cholewce buta nożem, ale użycie go wiązało się bezpośrednim starciem z olbrzymim stworzeniem. Przez wzgląd na zranioną nogę, nie mogła sobie pozwolić na takie harce. Jeśli chciała przeżyć, musiała się zdać na swojego pozbawionego uroku osobistego księcia.
  Zanim dziewczyna zabrała głos, Chyży zdążył nabyć katanę, więc nawet nie próbowała wybić mu tego pomysłu z głowy. Obawiała się, że to nic nie da, zresztą nie mieli nic do stracenia. Zwierzę wyglądało na wytrącone z równowagi. Ta suka pewnie rozkazała mu ich pożreć. Gorzej być nie mogło, prawda?
  W milczeniu przyglądała się poczynaniom mężczyzny, a na jej ustach pojawił się mimowolnie uśmiech. Całkowicie inaczej wyglądał podczas ataku z bronią w ręku, niżeli wówczas, gdy się odzywał. Była pod wrażeniem spokoju, który od niego bił i precyzji, z jaką zadał stworzeniu cios. Ostrze katany wbiło się perfekcyjnie w ślepie bestii. Chyży miał zaledwie kilka sekund, by uciec przed jej garniturem zębami, ale przez wzgląd na doświadczenia powiodła mu się ta sztuka.
  W trakcie tej potyczki przepona Pożagara się rozkręciła. Warczał coraz głośniej. Otóż, przez ból, który został zadany potworowi, ten znowu uderzył łbem o ścianę, przez co jeden z regałów wreszcie skonfrontował się z podłożem. Czworonóg w ostatniej chwili umknął przed przyjęciem na siebie jego ciężaru. W powietrze wzbiły się tumany kurzu, a na ścianie pojawiła się sieć pęknięć, czego ani księżniczka, ani tropiciel nie byli w stanie dojrzeć, gdyż unoszący się pył zasłonił mi widoczność. Bestia lada moment miała wyjść im na spotkanie.

Chyży - regeneracja tkanek. 1|8
Bestia - utrata jednego ślepia.
Księżniczka - nacięte ścięgno. Problemy z poruszaniem nogą.
Pożogar - cały i zdrowy.

Dream team ma całkowicie udaremnianą widoczność na okres trwania jednego posta. Chyba, że poradzą sobie z tą usterką techniczną.

Termin: 01/02