Drżenie nóg spowodowane zmęczeniem z wolna zaczęło ustępować, niemniej dotarcie do najbliższego schronienia wciąż pozostawało poza zasięgiem jego możliwości. Siedział na kupie gruzu, wystawiony na odstrzał dla każdego wroga, który napatoczyłby się z dowolnej strony.
Blight był okropnie zmęczony i najchętniej zasnąłby ty i teraz. Resztkami silnej woli powstrzymywał się od tego, ale i tak spostrzegawczość jego była na miernym poziomie. Dlatego też dopiero po pewnym czasie zdał sobie sprawę o krążących po okolicy Burkach. Opierając się o kikut ściany po jakimś baraku, wstał powoli, niepewny, co ma robić dalej. Tam, gdzie są psy, istnieli też ich opiekunowie. Huk wystrzałów mógł zwabić ich do niego. Z drugiej jednak strony dopuszczenie do siebie zwierząt nie wydawało się rozsądne.
Wyjął katanę. Z tej odległości w takim stanie i tak by pewnie nie trafił. Jeszcze raz przetarł oczy i rozglądnął się. Jeśli w okolicy znajdzie się wymordowany bądź człowiek, natychmiast spróbuje się schować. Odkuśtykać za róg. Jeśli nie, zabije dwa bezpańskie kundle, które nagle zaczęły wyglądać smakowicie.

Nie był tutaj ani trochę bezpieczny. Psy zwietrzyły jego zapach i podążyły w odpowiednim kierunku. Nie mając najmniejszej ochoty na zostanie czyjąś karmą, ruszył powoli w ich kierunku. Cokolwiek planował i chciał przedsięwziąć, musiało poczekać na inne czasy, bowiem niespodziewanie wystrzelony pocisk ostudził jego zapędy. Gdy krew zabitego kundla rozbryzgnęła się po okolicy, Blight skoczył w bok, za pierwszą kupę gruzu, która mogła zapewnić mu jako taką osłonę. Choć nazwanie tego skokiem zakrawało o kpinę. Oddzieliwszy się od napastników zwałem betonu, schował katanę i dobył Oriona.
Spróbował w pamięci oszacować tor lotu pocisku bazując na rozbryzgu ziemi i śmierci psa. Poczyniwszy odpowiednie założenia, wychylił się na sekundę zza osłony i zlustrował okolicę. Jeśli dostrzegł napastnika, wystrzelił w niego wiązką promieni lasera. Jeśli nikogo nie dojrzał, schował się prędko za osłonę.
Tak czy inaczej, rozejrzał się za drogą ucieczki. Jeśli znajdzie się tyle gruzu, by bezpiecznie za jego osłoną przebiec/przeczołgać się za ścianę budynku, będzie zadowolony.

Nie trafił. Zaklął przez zaciśnięte zęby. Teraz, gdy adrenalina płynęła przez jego żyły, zmęczenie minęło. Przynajmniej na chwilę. Przedostanie się do bezpieczniejszego budynku wiązało się ze sporym ryzykiem, ale musiał je podjąć. Ale najpierw postanowił trochę zmylić przeciwnika. Zbliżywszy się do przeciwnego końca osłony wychylił się na chwilę i oddał strzał. Następnie przemieścił się na właściwy odcinek gruzowiska i ruszył biegiem, licząc, że namierzenie go zajmie snajperowi więcej czasu niż pokonanie pół metra. Bądź co bądź, nie był to dystans olbrzymi.
Jeśli tylko mu się udało, przycupnął za ścianą budynku i odpoczął chwilę. Skontrolował stan magazynku, a potem ruszył powoli w górę budynku, unikając okien.

Jeśli mu się nie udało, wszystko w rękach losu.

Gdyby nie był zaciekłym przeciwnikiem bóstw, zmówiłby teraz jakąś modlitwę dziękczynną. Ale był i nie zmówił. Zamiast tego poruszał się ostrożnie po ruinach budynków, wypatrując swojego przeciwnika. Nie widział go i był to w pewnym stopniu dobry znak, bo być może udało mu się go zmylić. Wówczas ucieczka nie nastręczała trudności. Zwłaszcza, że walka nie wchodziła w rachubę. Mimo tego ją podjął, należało więc przerwać ją jak najszybciej.
Zanim jednak postanowił odnaleźć drogę ucieczki, wychylił się ostrożnie zza osłony i rozejrzał. Jeśli dostrzegł przeciwnika, cofnął się szybko. Jeśli nie dostrzegł, również się cofnął, ale nie wiedział, której części budynków unikać.
Postanowił nie kusić losu. Trzymając w pogotowiu wierny karabin Orion, obchodził możliwie największym łukiem strefę zagrożenia i przy najbliższej okazji spróbował się oddalić.
Wszelkie otwarte przestrzenie pokonywał szybko, inne starał się raczej pokonać cicho, by obrońca placu nie domyślił się jego położenia.

Ucieczka szła wyjątkowo gładko, tak jakby Desperat dał za wygraną. I kiedy wyglądało na to, że już nic mu nie grozi (przynajmniej ze strony tego jegomościa), strzały rozległy się na nowo. Blight, poczuwszy pęd pocisku w okolicy ręki, dał nura w bok za osłonę ze ściany. Szybko skontrolował stan. Nie był ranny, miał dużo szczęścia.W myślach przeliczając kierunek, z którego padła kula, szukał wzrokiem bezpiecznej drogi ucieczki. Schodów lub zabudowanych gruzów, po których można było zbiec z pierwszego piętra.
Jeszcze wolał nie skakać. Nie był mistrzem amortyzacji upadków i o ile nie złamałby sobie nogi, to porządne skręcenie kostki było wielce prawdopodobne. W takim stanie ucieczka byłaby trudna, o ile nie niemożliwa. Lecz i tak na wszelki wypadek rozglądał się za oknami, które wychodziły na przeciwną stronę ruin, niż ta, gdzie czaił się strzelec.
Cóż mógł zrobić. Ujął mocno Oriona w garść, wychylił się i spróbował trafić wroga, najpierw go namierzając. Nie zależnie czy mu się udało czy nie, starał się zminimalizował czas, w którym jego głowa pozostawała poza osłoną.