Polecenia:
> 1 sęp niesie broń "niebieskiemu" (Arthurowi)
> 3 sępy lecą na drzewca z którym walczy Ryan
> 3 sępy atakują oko bestii

Karyuudo pozwoliła na poprawkę związaną z kolorem włosów Arthura.

Alpha, Jinx, Luna, Fucker, Arthur
Poziom Średni | Cel: Zdobycie miejsca na arenę do walk
"Walka jest wychowawczynią wolności."

Panika jest czymś, co dla niektórych - większości, tak naprawdę - osób jest trudne do uniknięcia czy spokojnego, sprawnego wyminięcia na wyboistych, kruszących się i rozpadających drogach egzystencji. Lepkie jej, rozgałęziające się macki i potężne, krępujące tak ciało, jak i umysł sidła skutecznie oraz bezlitośnie pochwytają swe szamoczące się, krzyczące i płaczące ofiary, zaplątując je w gorzkich, przytłaczających sieciach bezsilności, bezradności oraz negatywnych wizji akurat dziejących się, dotyczących ich sytuacji. Istnieją, jednakże, na tym szarym, nieprzyjaznym padole jednostki, które albo obdarzone zostały przez łaskawą Matkę Naturę niezłomnym, wiecznie opanowanym i trzymanym w stalowych ryzach charakterem, albo też wyćwiczyły w sobie tę stoicką cechę na przestrzeni lat oraz pod wpływem konkretnych, sprzyjających temu okoliczności i wydarzeń. Fucker był idealnym przykładem takowej persony - nie miotał się w zaserwowanym mu przez Wojownika uścisku, nie rzucał się niepotrzebnie i nie tracił tego jakże cennego, zbawiennego tlenu na zbędne, mogące tylko pogorszyć jego obecny stan czynności, miast tego z zadziwiającym, tytanowym spokojem postępując do przodu ze swoim planem całkowitego zamrożenia swego oponenta od środka - za priorytet ustanawiając teraz jego górne, podduszające Opętanego kończyny - i późniejszym, następującym po wykonaniu pierwszej części planu rozłupaniu tegoż drewnianego wroga na kawałeczki oraz drobniutkie, malutkie drzazgi. Zamknięcie oczu pozwoliło mu ignorować irytujące, majaczące przed nim mroczki, lecz fakt zbyt małej ilości powietrza dostającego się do płuc, coraz większej płytkości oddechu i uczucia, jakby jego klatka piersiowa była coraz to bardziej ściskana jakimś niesamowicie mocnym, wytrzymałym gorsetem był piekielnie trudny do odstawienia, odrzucenia na bok.

Obie zmagające się ze sobą postacie leżały nieruchomo na ziemi - jedna ze względu na oszczędzanie cudownego tlenu oraz odpływające wraz z jego narastającym ubytkiem siły, druga z kolei przez lód obezwładniający ją równocześnie od środka, jak i na zewnątrz. Trzaski i szumy rozbrzmiały w powietrzu nierówną, karykaturalną kakofonią - niektóre mniejsze, drobne i przywodzące na myśl łamiące się zapałki, inne głośniejsze, głębsze i łatwo porównywalne do przewalającego się, uderzającego z łomotem w twardy grunt pniaka. Te pierwsze należały do kruszącego się, praktycznie scalonego - a co za tym idzie: biorącego go ze sobą w objęcia nicości, zniszczenia i mroźnego piekła - z Wojownikiem lodu, który stopniowo i w przerażającym, acz jakże pięknym jednocześnie przedstawieniu naznaczał Drzewca rozchodzącymi się, głębokimi i dewastującymi go pęknięciami. Te drugie, z kolei, wzięły się z innych źródeł - kiedy Arthur, na przykład, zdzielił Wojownika w okrytą hełmem głowę dzierżonym, jarzącym się na końcu kijem i niemal rozłupał ją brutalnie, straszliwie na pół; albo kiedy trzy sępy spadły nagle z nieba i zaczęły atakować dziobami oraz szponami zamrożone, rozpadające się z każdą mijającą sekundą ramiona Drzewca. I wreszcie - wreszcie - Arthur mógł rozdzielić tę wojującą ze sobą parę, wyciągając Fuckera z rozlatujących się sukcesywnie objęć nieruchomego, na wpół zdemolowanego Wymordowanego, który za wiele już w tej bitwie do powiedzenia mieć nie będzie. Rottweiler był wreszcie wolny i w miarę bezpieczny, lecz nie wyszedł z całego tego zajścia bez jakiegokolwiek szwanku - ciężko mu się jeszcze oddychało i musiał unormować rwący się, płytki oddech, jak również przyzwyczaić płuca do ponownego, normalnego funkcjonowania; na gardle jego jawił się boleśnie wyglądający, purpurowo-żółty siniec świadczący o niedawnym, zaserwowanym mu podduszeniu, zaś przed oczyma dalej tańczyły mu jasne, nieustępliwe plamy.

Zwinna oraz skoczna niby dzika sarna Wojowniczka spadała w dół po swoim imponującym, silnym susie w górę, podczas gdy kij jej – jak włócznia śmiercionośna i zwiastująca zagładę - leciał ku Jinxowi w dość szybkim, naładowanym impetem tempie. Nie na tyle prędko, jednakże, aby Sheba nic kompletnie nie mógł zrobić, toteż w ułamku tegoż ulotnego, niebezpiecznego czasu wykonał on najlogiczniejszą, najlepszą w takich sytuacjach rzecz – unik. Sprawny, płynny przeskok w lewo uratował go od dostania w górną część mostka klatki piersiowej rzuconą w jego stronę, ciężką bronią, lecz nadciągające ku niemu zagrożenie nie ominęło go całkowicie i w pełni – zahaczyło go ono, bowiem, o prawy bark, zarzucając nim boleśnie w tył i doprowadzając do wybicia go z cichym, ‘popiącym’ dźwiękiem. Jednocześnie z realizowaniem wspomnianego, chroniącego przed nadlatującym natarciem manewru, Jinx zastosował swoją własną, kontrującą poczynania Pani Drzewcowej ofensywę, która to polegała na przesunięciu aktualnie kontrolowanego żelastwa pod jej obecną pozycję i uformowanie go w morderczego, zabójczego jeża – bądź też wilczy dół, jak kto woli. I rzeczywiście prawdą było to, że Wymordowana nie miała jak uniknąć spotkania z tą nagłą, nieprzyjemną dla niej niespodzianką i jedyne, co jej pozostało, to zminimalizować otrzymane od niej, rozszarpujące jej ciało obrażenia. Nadziała się na wykreowane przez właściciela burdelu kolce – co wyglądało zarówno spektakularnie, a także groteskowo i makabrycznie – tak, aby głowa jej i jedna, prawa, ręka pozostały w miarę nietknięcie. Udało jej się to – straciła lewy swój róg oraz parę gałązek z łokcia, lecz generalnie zamierzenie jej się spełniło – co pozwoliło jej wykonać jeszcze jeden, zakrapiany desperacją ruch w tej dynamicznej, trzyfrontowej bitwie. Kliknęła palcami tej wolnej, ocalonej dłoni – krótko, donośnie i z trzaskiem nieprzyjemnym – a włosy jej – grzywa bujna i piękna, składająca się z jesiennych, brązowych liści – wystrzeliły ku Jinxowi w postaci zbitej, zakończonej zaostrzonym szpikulcem macki.

Wilczyca pisnęła, gdy kły – ostre i zakrzywione, i niepokojąco długie – zatopiły się w jej karku i umazały go w jej własnej, lepkiej i metalicznie pachnącej krwi. Ból, rwący i pulsujący, zakorzenił się w tamtym miejscu, uziemiając jej myśli i nie pozwalając oderwać się nimi od tego, co się z nią obecnie działo. Postronnemu obserwatorowi starcie to wydawać się mogło sromotnie, bezsprzecznie przegrane dla Alphy – której przednie łapy nie dotykały nawet posadzki tegoż otwartego pomieszczenia, a gęsta, czarna sierść za łbem przesiąkała stopniowo coraz większą ilością ciemnoczerwonej, życiodajnej posoki – lecz wcale takie nie było ze względu na niezwykle istotną, kluczową w całej tej potyczce rzecz: kontrolowane przez nią sępy. Kiedy jeden z nich odebrał od niej ostrożnie i z ogromną uwagą poświęcaną kończynom Bestii nóż – niedługo później lądując z nim tuż obok Arthura i wlepiając w niego wyczekujące, niecierpliwe spojrzenie czarnych, paciorkowych ślepi – pozostałe trzy ptaszyska przeszły do okrutnego, bezlitosnego natarcia na pojedyncze oko przeciwnika wadery. Jeden za drugim nurkowały ku niemu z bojowym, głośnym skrzekiem, drapiąc i dziobiąc, i atakując zawzięcie ten wybrany, szczególny punkt znajdujący się na pysku Bestii. Nie potrzeba było wiele, aby pozbawić go – wydrapać, wyszarpać, wyłupać z oczodołu – tej jedynej posiadanej przez niego gałki ocznej, wydzierając z krtani jego dudniący, wstrząsający ścianami ryk przepełniony cierpieniem, wściekłością i furią. Wypuszczona ze stalowego, mocnego uścisku jego szczęk, Alpha upadła na grunt między jego odnóżami – tymi dłuższymi, na których opierał ciężar całego swoje masywnego, wielkiego cielska – i  w końcu mogła się swobodnie, chociaż z bólem płonącym w karku ruszać. Oponent jej wyprostował się na całą swoją wysokość, zarzucając swym kościanym jakby łbem w tył i wyjąc tak, jakby jutra nie było widać. Z każdą rozzłoszczoną nutą wypuszczoną w eter futro jego nabierało coraz jaskrawszego, coraz żywszego, coraz wścieklejszego koloru czerwieni, aż wreszcie – po sekundach czterech czy pięciu, mimo iż zdawało się trwać to o wiele dłużej – jarzyło się ono ognistym, płomienistym szkarłatem. Jedna z nóg jego uniosła się wtem w górę, zaraz spadając w dół w celu wykonania gniewnego stąpnięcia i wilczyca miała to nieszczęście znajdowania się nie tylko najbliżej doprowadzonej do furii Bestii, ale i pomiędzy jej kończynami.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: gorąco (około 40 stopni Celsjusza), zero wiatru praktycznie, suche i gryzące w gardło powietrze, słońce jest w położeniu mniej więcej dwunastej godziny.
  
• Jinx |Odpoczynek od użycia mgły pozbawiającej zmysłów: 2/4| Magnetokineza: 2/3|- Kij wybił Ci prawy bark, zmierza ku Tobie macka zrobiona z brązowych liści będących włosami Wymordowanej.
  
• Fucker |Odpoczynek od Kontroli cieni: 1/4 | Naboje: 14/15 | Kontrola lodu: 2/3 | - Purpurowo-żółty siniak na szyi, trudności z oddychaniem, osłabienie z powodu małej ilości tlenu, jasne mroczki przed oczyma.
  
• Alpha |Wycie Alfy 2/3 | - Jesteś na ziemi, pomiędzy kończynami Bestii. Ból w karku – pulsujący i ostry – jak również krew wsiąkająca w futro w miejscu ugryzienia.
  
• Arthur |Odpoczynek po użyciu Błyśnięcia: 4/4| - Udało Ci się rozdzielić tę dwójkę z pomocą trzech sępów, czwarty wylądował obok Ciebie z nożem w dziobie.
  
• Bestia |Odpoczynek od Pancernej skóry 1/4 | Furia: 1/3 | - Oślepiony, krew wypływająca z oczodołu. Wyprostował się na całą swoją wysokość, jego sierść nabrała jasnego, jarzącego się koloru szkarłatnego i chce zrobić obecnie stąpnięcie prawym odnóżem.
  
• Wojowniczka Liścia |Odpoczynek po Wzmocnionym Skoku: 2/4 | Użycie Grzywy: 1/3| - Nabita na stalowego jeża Jinxa, głowa i prawa ręka w miarę całe, jej włosy zbiły się w zaostrzoną mackę, która aktualnie pędzi ku Jinxowi.
  
• Wojownik Liścia |Odpoczynek po użyciu Utwardzanych Liści: 3/4| - Praktycznie martwy, leży na gruncie zamrożony i w znacznej części roztrzaskany.
  
• Termin odpisów: 13.10.17r. (Jak ktoś nie będzie w stanie się wyrobić, proszę o pw)

Spoiler:

Alpha, Jinx, Luna, Fucker, Arthur
Poziom Średni | Cel: Zdobycie miejsca na arenę do walk
"Walka jest wychowawczynią wolności."

Drewniane zgrzytanie i chrzęsty, i trzaskanie głośne i donośne, i boleśnie brzmiące dla postronnego obserwatora rozgorzały w powietrzu niby symfonia dla naszej zacnej drużyny piękna oraz zwycięstwo - chociażby częściowe - ogłaszająca. Tuż po uchyleniu się - jako że zablokować tego nie miał jak, a i posunięcie tego typu było po prostu zbyt ryzykowne - przed nadciągającym, ostatecznym natarciem Wojowniczki uwięzionej w stalowych, kontrolowanych przez niego okowach, Jinx - czując pęd szumiących, uformowanych w morderczą grzywę liści prześlizgujący się tuż nad jego głową - zmusił sterowane przez niego, zebrane wcześniej żelastwo do różnorakich, wszelkich ruchów oraz manewrów mających na celu rozszarpanie jego oponentki. Nie miała ona wielkich szans na przetrwanie tego, wyginając się nienaturalnie, dziko i chaotycznie, nie wydając jednakże żadnych, jakichkolwiek jęków czy krzyków świadczących o odczuwanym przez te podawane jej na srebrzystej tacy, przedśmiertne tortury bólu. Dwa sępy posłane na nią przez Alphę kręciły się przez chwilę nad rozrywaną brutalnie, bez uncji litości Wymordowaną w zastanowieniu, jak powinni spełnić wydany im rozkaz wadery, aby wreszcie, po sekundach kontemplacji i namyślania się, zanurkować ku rozdzieranej na szczątki 'kobiecie' i wydrapywać z niej oraz wydziobywać wystające z jej karykaturalnego, nieprzypominającego jej wcześniejszą, dumną i waleczną formę ciała gałązki, elementy oraz fragmenty. Krew nie trysnęła z szatkowanego stopniowo, w miarę wolno, acz konsekwentnie korpusu; ani jeden organ nie wypłynął z jej otwieranych, dziurawionych i szarpanych okrutnie bebechów; tylko żywica, ciemnobursztynowa i niemalże czarna, skapywała z niektórych ran jej i powiększających się z każdą chwilą, dewastujących jej stoicką, spokojną aparycję obrażeń. Znieruchomiała, przestała walczyć i miotać się w uścisku stalowej pułapki Jinxa stosunkowo szybko i prędko, podczas gdy puszczone na Właściciela burdelu włosy - niczym macka łaknąca zmiażdżyć, zgnieść i potraktować go tym, co on właśnie jej serwował - opadły na ziemię, oraz Shebę, delikatną, szumiącą i brązowawą kaskadą, zaściełając grunt i personę jego leciutkim, nie rozwiewającym się - jako że wiatr w okolicy tej nie występował w tymże bojowym momencie - dywanem, bądź też płaszczem, liści.

Pomimo mroczków i osłabienia pochodzących z niedawnego bycia podduszanym, Fucker bez większego zastanowienia czy wahania rzucił się - nie dosłownie, jako że nie miał jeszcze na to sił - na pomoc swojej aktualnie futrzastej, krwawiącej kompance. Pilar - gruby i mocny, i nawarstwiający się w prawie że błyskawicznym tempie - wysunął się z ziemi tuż pod odnóżem Bestii, które miało stąpnąć o podłoże - i Alphę - z ogromną, wypełnioną wściekłością oraz furią mocną. Dwupalczasta, groteskowo wyglądająca stopa zderzyła się z tym nagle wyłaniającym się słupem lodu, wbijając się w jego odmęty niby rozgrzany nóż w dopiero co wyjęte z lodówki masło i rozsypując dookoła jego pozycji ciężkie, ślizgające się po ziemi i przywodzące na myśl zerwane z jakiegoś drogiego, cennego naszyjnika diamenty odłamki. Noga stworzenia tego pogrążonego w zaślepiającej, bulgoczącej w duszy toksycznym kwasem złości zatopiła się w pilarze wykreowanym przez Fuckera do niemal połowy, nim wreszcie zatrzymała się, utknęła w tym twardym i arktycznie zimnym dziele Opętanego - planowane uderzenie kończyny w grunt zostało, w konsekwencji, zablokowane i powstrzymane. Sama wilczyca, przezwyciężywszy wgryzający się w kark ból i przywoławszy do siebie pracujące dla niej obecnie sępy, czmychnęła pośród spadających z góry szczątków i okruchów lodu za plecy ostatniego żywego, rozwścieczonego do tego przeciwnika. W czasie tego ratunku Alphy i jej w miarę zgrabnej, lecz nieco kulawej przy tym ucieczki, Arthur chwycił za przyniesiony mu przez jedno ptaszysko nóż i postanowił - dla kompletnej pewności tego, iż Wojownik jest na sto procent martwy i nie wstanie im nagle w połowie potyczki z Bestią - odrąbać oszpeconą, na wpół zniszczoną głowę niedawno pokonanego wroga.

Chwilę później wykorzystał ową łepetynkę do... rzucenia nią - wpierw, jednakże, ustawił się odpowiednio i plecami do najbliższej, czyli wschodniej, ściany - w wielgachne, zmagające się z zaklinowaną łapą i sępami dziobiącymi go w odsłonięte części ciała monstrum - i jednocześnie obracające się, wykrzywiające tak, aby dostać się do wysmarowanej praktycznie we własnej posoce Alphy - łaknąc zwrócić na siebie jego uwagę - co po części mu się udało, jako że puchate ucho drgnęło i kościany pysk zwrócił się w jego kierunku. Zaczepiane i denerwowane, i oślepione stworzenie nie ruszyło, jednakże, od razu ku niemu, a ryknęło donośnie, hucznie - brzmiało to jak uderzenie pioruna, potężnie i z mocą wplecioną w nuty tegoż zwierzęcego krzyku - wyginając się przy tym łukiem ku niebu i w końcu, po wysiłkach dla niego irytujących, wyszarpując, wyrywając uwięzioną kończynę z niezbyt czułych, przyjaznych objęć lodu - było wolne, mogło toteż zaszarżować teraz ku Ratlerkowi, ale ostatecznie tego nie uczyniwszy. Dlaczego? Gdyż moment ten - kiedy istota wyła ku sklepieniu i uwalniała swą nogę - wybrała sobie nasza droga wadera na przeprowadzenie kontrataku, na chwycenie zemsty w zębiska swe ostre i mordercze, skacząc na plecy Bestii i wgryzając się silnie w jego kręgosłup tuż pod łopatkami przednich, dominujących ramion - tam najwyżej mogła sięgnąć w tym konkretnym okresie walki z tymże ogarniętym furią potworem. Ten warknął, tańcząc i kręcąc się, i miotając po najbliższej swej okolicy, chcąc zrzucić z siebie natrętnego napastnika i pozbyć się tych zakleszczających się na jego górnych kręgach szczęk - jedyne, co mu się udało, to chwycić przednią jej, lewą łapę jednym ze swoich mniejszych odnóży: tym, który na samiutkim początku dzierżył ostry, lecz krótki nóż.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: gorąco (około 40 stopni Celsjusza), zero wiatru praktycznie, suche i gryzące w gardło powietrze, słońce jest w położeniu mniej więcej dwunastej godziny.
  
• Jinx |Odpoczynek od użycia mgły pozbawiającej zmysłów: 3/4| Magnetokineza: 3/3|
  
• Fucker |Odpoczynek od Kontroli cieni: 2/4 | Naboje: 14/15 | Kontrola lodu: 3/3 |
  
• Alpha |Wycie Alfy 3/3 |
  
• Arthur
  
• Bestia |Odpoczynek od Pancernej skóry 2/4 | Furia: 2/3 |
  
• Wojowniczka Liścia
  
• Wojownik Liścia
  
• Termin odpisów: 29.10.17r. (Jak ktoś nie będzie w stanie się wyrobić, proszę o pw)

Spoiler: