Kyōryū, Verity, Havoc | Kategoria C | Trening Samoobrony

Dzień był to przystępny oraz pogodny, przyozdobiony błękitnym nieboskłonem malującym się na sklepieniu kopuły oraz raźnym, wesołym obliczem słońca unoszącym się wysoko ponad głowami mieszkańców Miasta 3. Mimo, że temperatura nie porywała i nie była jakoś specjalnie wysoka, to brak wiatru sprawiał, że to delikatne zimno dryfujące swobodnie ulicami oraz przeciskające się natrętnie między wysokimi, mocnymi blokami nie było aż tak bardzo odczuwalne. Nie dziwiło toteż to, że wiele par i grupek przechadzało się po dzielnicach oraz parkach, podczas gdy pracujące jeszcze osoby wyglądały przez okna z utęsknieniem i niedoczekaniem wobec zakończenia pracy - jeszcze tylko troszkę, a będą mogli w pełni rozkoszować się tym ładnym jeszcze, przyjaznym stanem pogodowym! Inaczej, jednakże, miała się sprawa pewnych trzech jednostek, którym przyszło zacząć "robotę" dopiero teraz, w samo południe tej jakże zacnej, neutralnej doby.

Kyōryū, Verity oraz Havoc byli jednymi z tych, którzy skusili się na zapisanie na oferowany przez rząd kurs samoobrony, który to odbyć miał się w budynku niedaleko gmachu władzy. Piękna i smukła była to konstrukcja, wykonana z białej cegły, emanująca elegancją i mieszcząca w sobie skromny, aktualnie nieczynny na czas trwania kursu teatr. Przy dobrnięciu do wejściu do tegoż opuszczonego, pustego przybytku - zarówno właściciele, jak i ekipa zajmująca się przygotowaniem sceny oraz aktorzy wzięli sobie opłacony przez Górę tydzień słodkiego wolnego - trójka wspomniana przywitana zostanie przez pewnego samotnie sterczącego przed masywnymi drzwiami, niewzruszonego - sądząc po minie - jegomościa. Mężczyzna ten miał roztrzepane, sięgające karku włosy barwy węgla, oczy tego samego koloru i o typowo azjatyckich rysach, bladą cerę oraz srebrzysty kolczyk w lewym uchu. Przyodziany w standardowy mundur wojskowy i o jednocześnie zrelaksowanej oraz czujnej postawie, a także z poszarpanymi, ciągnącymi od prawej strony żuchwy i znikającymi pod ubraniami bliznami wyglądał on na kogoś, kto poradzić sobie potrafi w ciężkiej sytuacji i jeszcze przyprawi przy tym oponenta o spory ból głowy. Wiek jego określić można było na coś pomiędzy 35 a 40 lat, a dodatkowym, ciekawym faktem mogły być tu świetnie rozwinięte, widoczne przy każdym jego ruchu mięśnie.

- Witam pierwszą grupkę odważnych - odezwał się do trójki nieco znudzonym, acz grzmiącym przy tym głosem, mierząc ich uważnym, oceniającym spojrzeniem. - Nazywam się Ikusa i będę dziś Waszym instruktorem. Zapraszam tędy. - Nie był on człowiekiem wylewnym czy nadmiernie się rozgadującym, preferując przemowy treściwe, uderzające w sedno i krótkie. Machnął im ręką, przekraczając próg eleganckiego teatru i prowadząc ich do jednej z mniejszych, wyposażonych w tablicę oraz liczne krzesełka salki, która używana była najprawdopodobniej do omawiania nowych scen, występów lub teatralnych sztuczek. Przystanąwszy pod dużym, czyściutkim oknem wyglądającym na zadbaną dzielnicę, Ikusa założył ręce na klatce piersiowej i cierpliwe poczekał na to, aż cała trójeczka wpakuje się do środka. Kiedy tak się stało, rzekł jeszcze dudniąca: - Jeśli macie jakieś pytania, to zadajcie je teraz. - Po czym zamilkł i wbił baczny wzrok w bardzo skromną, maluteńką drużynkę ćwiczebną.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: neutralnie (7 stopni), południe.